viernes, 30 de diciembre de 2016

SONRISA SARDÓNICA


     Por razónes de trabajo he conocido algunas personas que de otro modo no conocería, sobre todo si se trata de personas relevantes que se dedican a ejercer la política y el liderazgo. Yo que no soy psicólogo presumo de calar bastante bien y de forma inmediata al personal. Hasta ahora pocas veces me he equivocado al enjuiciar al prójimo, no somos tan diferentes unos de otros y nuestros intereses suelen ser comunes, con esto no quiero decir que yo mismo sea mejor o peor que los demás. La imagen que nos llega de aquel que es relevante suele estar distorsionada, por eso una conversación, incluso irrelevante, cara a cara, sirve para calar la catadura moral de la persona que tenemos enfrente y por desgracia en el mundo de la política, la desfachatez y la hipocresía están a la orden del día.

      Cuando un político, que además es tu jefe, te invita a pasar por su despacho y te dice con una sonrisa sardónica que puedes ir allí a pedirle cualquier cosa que el pueda hacer por ti dentro de sus posibilidades, saltándose todos y cada uno de los procedimientos, algo no funciona bien por lo menos para mí, para los desvergonzados arrivistas fue puente de plata para arreglar lo suyo. 

      En la empresa pública hay una máxima que late en espíritu y no en letra, tú me ayudas y yo te ayudo. Esto que es algo etéreo, siempre está flotando en el aire, pero está al alcance de los más "espabilados" y aquí no hay ideología "tanto tienes tanto vales". Seas sindicalista del sindicato que seas, seas de izquierdas o seas de derechas, a la hora de mamar todos somos mamíferos. Las cosas son como son y están como están, si quieres saber más solo hay que tirar del hilo, siempre te lleva al ovillo. Con esa sonrisa sardónica, que tanto obnubiló a sus votantes de izquierdas y derechas sigue dominando la escena cual caballero espoleando a su montura, y con su oportunismo va cabalgando de nuevo sobre una lozana jaca andaluza.

     

miércoles, 14 de diciembre de 2016

NOSOTROS TE JODEREMOS POQUITO, DICEN LOS DEL TRIPARTITO


     Hay que joderse, si intentas menear de sus puestos a los irresponsables y mentirosos políticos que se han dedicado a enriquecerse junto a sus amigos después de burlarse de la mayoría de la población, eres un populista, un irresponsable y además tonto del culo por no entender nada. Los políticos buenos que engendran la buena política son los del P.P., P.S.O.E. y Ciudadanos, los demás son unos irresponsables que de ganar el poder desbancándolos a ellos los buenos, nos conducirán a la autodestrucción como personas, a la dinamitación de la sociedad y a la desaparición para siempre de la civilización.

     El poder mediático (prensa, radio y televisión) de este país se ha puesto de acuerdo, y nos está mandando un órdago a los ciudadanos hasta  ahora burlados para que tomemos conciencia de lo que nos jugamos: o ponemos de nuevo el poder en manos de los que nos han engañado, mentido y robado (lo de las autopistas nacionalizadas es ya la recontraostia, 5000 millones de euros por el sumidero y debería ser la gota que colme el vaso, pero no, que alguien me lo explique) o nos lanzamos a la aventura descalabrándonos en un abismo frío y tenebroso. Cínicamente nos dicen que ni contigo ni sin ti tienen nuestros males remedio, vayas con los que vayas te vas a joder, pero si te quedas con nosotros te joderemos poquito, dicen los del tripartito.

martes, 6 de diciembre de 2016

LAS GARRAPATAS Y SUS PRIVILEGIOS


      Dicen que la globalización es un fenómeno multifacético y como tal esta reñida con la sencillez. Las cosas dejaron de ser simples y sencillas para complicarlas mediante vericuetos que las conducen hasta las neuronas de algunos cerebros privilegiados. Estas mentes retorcidas nos quieren hacer creer que producir, comprar y vender productos es mucho más complicado de lo que parece y que el mercado actualmente se fundamenta en la especulación, que esta es la solución para obtener el máximo beneficio con el mínimo sacrificio y que el trabajo manual es propio de gentes atrasadas, incultas y sin formación.

     Yo que no soy capaz de apreciar esa complejidad de la vida, quizás por mi incultura, todo lo sigo viendo simple y sencillo; trabajar para producir, vender, ganar y repartir de una forma justa y equitativa. Creo que en la especulación no está la solución, los especuladores menos a trabajar se dedican a: traficar, negociar, encarecer, conjeturar, acaparar y a otras cosas con el ánimo de monopolizar la usura. A todo esto se le está llamando cosas complejas, cosas que solo están al alcance de mentes privilegiadas. El trabajo es ante todo una actividad de desgaste físico e intelectual, lo demás son actividades propias de garrapatas.

     Estas garrapatas con mentes privilegiadas nos dicen que Podemos es un partido populista propio de gentes simples, sencillas e incapaces que no entienden la complejidad de las cosas. Simplificar las cosas para que todos podamos entenderlas es obligación de unos políticos temerosos de perder sus privilegios de garrapatas. Podemos con sus carencias, que las tiene, es la única opción política que explica de una forma simple y sencilla propuestas que todo el mundo entiende, aunque muchos no las quieran dar a comprender, para sus actuales privilegios no echar a perder.
     


jueves, 1 de diciembre de 2016

DE DICTADORES VA LA COSA


     El odio, la inquina y la alegría van de la mano gracias a la muerte del dictador cubano. Lo curioso es que aquí está borracha de alegría la derechona que lloró y todavía llora a su dictador y asesino franquista. Esta derechona que sobrevive en el furgón de cola del Partido Popular, (P.P. para los amigos), está destilando odio y rencor contra un dictador extranjero, al mismo tiempo que añoran aquellos viejos tiempos en que sus ancestros franquistas campaban a sus anchas amedrentando a todos aquellos que pedían pan, trabajo y libertad.

     Que gran paradoja, los mismos que oprimieron y que quieren seguir oprimiendo a los españoles, se desgañitan ahora pidiendo libertad para los cubanos. Es de pandereta y mear sin echar gota.

martes, 29 de noviembre de 2016

Relatos dun pescador afortunado: VORÁXINE EN SAMIL

                                                           VORÁXINE EN SAMIL
                                                                    1-11-1994

     Durante todo o mes de outubro, novembro e ata principios de decembro daquel glorioso ano de l994, sempre que o mar reunía as condicións axeitadas,  toda a pesca era fructífera. Co transcurso dos anos non volvín ver nada igual, tampouco o mar volveu ter o mesmo comportamento, entendo que a partir de aí empezou un cambio a peor, que co paso dos anos se acentuou. Esta observación é compartida pola maioría dos pescadores máis veteranos, e polo gremio dos surfistas, que en aquel ano contábanse cos dedos dunha man os seus practicantes, eran poucos e dispoñían de mais días para surfear, e mesmo naqueles tempos, pescadores e surfistas compartían a praia de Patos sen problemas de espazo. Co paso dos anos diminuíron os días de ondas, aumentando de tal forma o número de practicantes de surf, que xa se fixo imposible a práctica da pesca deportiva.

     Pero retrotraíndonos a aquel ano, recordo que a tarde do día 31 de outubro, dando un paseo por Samil, fun testemuña de algo que me acendeu a faísca para que ao día seguinte madrugase, achegándome ata alí para facer unha pesca memorable: un veterano pescador xa xubilado, daba renda solta á súa afección pescando na parte mais oriental da praia, facíao a fondo con bicho, o mar prestábase a iso, pois revolvía coa súa forza todo o fondo da praia, sacando toda clase de bichería dos seus acochos, dándose as robalizas un festín como puiden comprobar polas picadas case continuas que tiña o citado pescador. O home non era moi hábil pero, aínda así e todo, conseguira sete robalizas nun par de horas, dun tamaño similares ás que eu levaba un tempo pescando: primeiro en Saiáns, logo en Patos, levando unha semana coa pista perdida ao peixe, estaba claro que se asentaran naquela zona, e como ao día seguinte era festivo tocaba madrugar.

     Ao día seguinte cando cheguei aínda era noite pero pronto empezou a primeira claridade do día, a praia estaba deserta, impoñía tal magnitude cun silencio só roto polo estrondo das ondas. Como xa saíra de casa completamente abastecido para a ocasión, nun "plis plas" xa estaba "vareando" co meu Toby de 25 gramos, que lanzaba con toda a miña potencia, deixándoa chegar ao fondo da area, para arrastrala ao principio para revolvelo, simulando a saída dun birlo enterrado, cando o reclamo saía disparado co seu nadar sinuoso era atacado de inmediato pola voracidade do cardume de robalizas. Estaban a esperar o nacemento do día para comezar unha voráxine polo seu instinto salvaxe, picaban rabiosas, con furia, dende un principio non me daban tregua, fun introducindo robalizas na rede unha detrás doutra, cando completei a saca fun baleirala á bandexa do coche dándome toda a présa que podía, non había testemuñas, mellor. Cando volvín xa non sentín picada algunha onde minutos antes parecía telas todas facendo cola. A marea estaba a baixar, era normal que o peixe se movese, despraceime uns douscentos metros á miña esquerda, coa esperanza de que o mar me permitise cruzar a unha grande pedra, que coa marea baixa quedaba unida á praia por unha especie de tómbolo de area, tiven sorte, coas botas de goma conseguín acceder a ela. Primeiro "vareei" pola fronte da pedra e á súa esquerda, e non sentindo picada algunha, acabei desprazándome á dereita e empecei a lanzar no sentido das cristas das ondas, en paralelo a estas, e aí si, empecei de novo a cravar unha detrás doutra ata completar de novo a saca de rede. A esa altura da mañá xa empezaban a chegar os primeiros visitantes á praia, como o peixe comezaba a picar dunha forma mais espazada e o cansazo facía mella en min, optei por recoller e trasladarme co peixe ao coche para non alarmar.

     Como aínda era cedo, trasladeime á praia dos Olmos, cara o interior da ría. Non había unha alma, o mar pintaba ben e tentoume, baixei a facer unha pequena proba por se acaso e vaia se resultou. Empecei a varear dende unha pedra á que se podía acceder pola altura da marea, que xa baixaba con forza, lanzaba por toda a fronte, o mar de fondo daba unha tonalidade obscura á auga axudando á camuflaxe do "rapala", opción que considerei polo calado que alí había. Non me equivoquei, unha “caw down”, especial de once centímetros coa barriga laranxa, xa me dera moi bo resultado en zonas de calado e augas tomadas. No primeiro lance xa tiven unha picada que non tiña nada que ver coas anteriores, o animal tiraba con forza e obrigoume despois de cravalo a soltar o freo para traballalo con comodidade e esmero. Como a fronte estaba libre de obstáculos, deixábaa correr de dereita a esquerda e viceversa, ata que o animal perdía fol, non era un "robalo", pero triplicaba en peso as da primeira hora, conseguín facerme con cinco pezas que case chegaban aos dez quilos, aquel día volvín sinalar tres pezas máis pola tarde, e en días posteriores seguín pescando naquela zona e en Samil, pero xa en menos cantidade, ata que a mediados de novembro  rematou o "chollo". Primeiro por que diminuía o número de capturas e despois porque alguén se encargou de correr a voz e ao final había máis pescadores que robalizas.

     Eu tiven a inmensa fortuna de aproveitar os mellores días e ao final agradecín que o peixe se fose dalí, pois rematei completamente saturado xa sen ganas de pescar por unha tempada.

jueves, 24 de noviembre de 2016

HABÍLIDAD DE SINVERGÜENZAS Y CANALLAS.


     Se puede ser de izquierdas o de derechas, se puede ser moderado o radical, pero lo que no se puede ser es sinvergüenza y canalla. El respeto no se regala, se gana, uno nunca se debe alegrar por la muerte de ninguna persona por muy ruín que esta haya sido, pero tampoco apenarse hipocritamente por ello, sobre todo si esa persona ha representado unos postulados injustos y demoledores para con los más humildes y necesitados con objeto de sacar provecho personal y para su partido, partido que por cierto se lavó las manos como Judas despreciándola en vida y omenajeándola en muerte.

     No me sorprende tal comportamiento por que todos ellos son tal para cual, unos lo disimulan mejor y otros peor, pero a la hora de la verdad todos forman una piña sectárea y descabalgan a quien sea con tal de conservar sus privilegios personales, para todo esto demuestran ser muy hábiles.

miércoles, 9 de noviembre de 2016

PERDER LA VIRGINIDAD


     Después de 40 años he ido a perder mi virginidad en Málaga, la corrida fue de 92 km. hora, en un tramo que al parecer uno no se puede correr a más de 80.

    Empiezo así este relato, porque me tengo que tomar con humor ciertas vicisitudes de la vida. Yo que siempre presumí, cuando se terció, de mi ejemplaridad y responsabilidad a la hora de conducir, de mi compromiso a la hora de cumplir con las normas de tráfico, me encuentro ahora, después de 40 años inmaculados, con una sanción de tráfico por exceso de velocidad. Vale, no lo recuerdo y no soy consciente de un hecho que no pongo en duda, pero que me sancionen con 100 euros, por una ligera falta de tráfico que la misma D.G.T. reconoce como que no lleva aparejada pérdida de puntos (por cierto conservo todos y los de propina), me parece como mínimo injusto y la impresión que me queda es de un afán recaudatorio puro y duro. Perder así mi virginidad duele.   

lunes, 7 de noviembre de 2016

LA SOLIDARIDAD, PARA CON UNO, NO SIEMPRE EMPIEZA CON UNO MISMO.


     Estos días se cumple mi primer año como voluntario en el Banco de Alimentos de Vigo, siempre que me han necesitado he acudido a echar una mano. He visto y he observado que los voluntarios que acudimos en momentos puntuales a la cita, siempre somos los mismos, dos docenas lo máximo, pero lo sorprendente del caso no es el bajo número de gente voluntaria, lo que de verdad sorprende es que ninguno de los que allí curramos por solidaridad y de forma altruista somos "beneficiarios", ya que por suerte todos percibimos nuestros ingresos con regularidad, por ser pensionistas la mayoría, o por tener una nómina, caso, este último, aún más meritorio.

     Con esto quiero decir, que está muy bien que los jubilados, amas de casa y empleados que puedan, colaboren, pero que estaría mucho mejor que los beneficiarios de forma directa por estar en el paro y que puedan (seguro que alguno habrá), se acercaran por allí de cuando en vez para ayudar, que es de lo que se trata, de ser solidarios y que la solidaridad (nunca mejor dicho), siempre debe empezar por uno mismo y más si se les cubren, de forma gratuita, algunas de sus necesidades mas elementales como son la comida y el vestido. A pesar de todo esto, que me parece una tomadura de pelo, continuaré dentro de mis posibilidades, ayudando en todo lo que pueda al Banco de Alimentos, pues su labor en incuestionable y muy necesarea ya que no deben de pagar nunca justos por pecadores.

sábado, 8 de octubre de 2016

PAPANATISMO Y BAJADA DE PANTALONES


      Un Rajoi maquiavélico y traicionero se aprovecha todo lo que puede y más del papanatismo del PSOE. Parece mentira que aun existan socialistas que se muestren solidarios, patrióticos y papanatas, con un partido extremista y de derechas del que recibieron, desde el principio hasta el fin de las dos ultimas legislaturas que gobernaron, toda clase de insultos y deslealtades que uno se pueda imaginar denigrándolos de una forma ruín y miserable. Durante siete años, día tras día e incansablemente Zapatero y después Rubalcaba fueron menospreciados de forma sistemática, recibieron calumnias y burlas llenas de crueldad, la prepotencia del partido popular rozó la ignominia, pues ridiculizaron de tal manera al presidente de su propio país, que hasta en los foros internacionales no daban crédito a tal comportamiento. Nunca una oposición, ni en España ni en ningún país civilizado tuvo un comportamiento tan obsceno y miserable. A pesar de todo este oprobio, ahora los pseudosocialistas quieren salir a salvarle los muebles al maquiavélico y nada inocente partido, corrupto, felón y traicionero, que nos malgobierna.

     En manos de quien estamos, como es posible que un partido que se autodenomina obrero apoye con sus votos a sus antagonistas políticos, representantes de intereses incompatibles con el bienestar de los trabajadores y al mismo tiempo cometa toda clase de perrerías politicas para desprestigiar a un partido hermano que solo ha recogido el guante, que ellos tiraron en un acto de traición al abandonar de "motu proprio" a la clase trabajadora y se alie con los que los odian a muerte y desean su total derrumbe y desaparición. O son tontos o nos consideran tontos, tontos hay en todas partes pero es increible como hacen el tonto los que se bajan los pantalones ante sus detractores hasta su total derrota e irrelevancia política. 

jueves, 6 de octubre de 2016

MILITANTES Y VOTANTES SIN ENTENDEDERAS NI FORMACIÓN


     Los militantes de base y la inmensa mayoría de votantes, de todos y cada uno de los partidos políticos prosistema no saben, no entienden, no comprenden de lo que va esto de la política, y por lo tanto su incapacidad e ineptitud les reserva el único papel para el que valen que es el de hooligans y fanáticos aborregados pegacarteles, tal y como lo sostienen estos días miembros y exmienbros de la cúpula del PSOE y también tertulianos, opinadores y politólogos en diferentes medios de comunicación. Como vamos a poner en manos de gentes sin entendederas ni formación la posibilidad de que, democraticamente, elijan una opción equivocada y pongan en peligro con su ignorancia  todo el sistema.

     Increible pero cierto, ya afirman sin vergüenza de ningún tipo y en público, que los pobres militantes y votantes en general no tienen formación bastante para entender de política. Lo más grave es que mis coterráneos menospreciados, en algún caso se lamentan pero ninguno actúa, al contrario acaban bendiciendo y justificando a los delincuentes con su voto y estos a su vez se ríen de ellos y los siguen menospreciando al mismo tiempo que ellos desprecian a los podemistas por "populistas" aleccionados por los que los pastorean.

       Los pastoreados y el poder mediático de colmillo retorcido que respalda a los partidos pro-sistema, pasan  de perseguir a los mentirosos y corruptos, (están a punto de dejar en agua de borrajas el caso Gürtel) demonizando e insultando al partido honrado por excelencia mientras no se demuestre lo contrario. Después de intentarlo por lo criminal y por lo civil, después de haberlo intentado de mil y una manera, incluso levantando, una y otra vez, falso testimonio contra Podemos, este partido sigue incolumne de corrupción. Podrán  caer mejor o peor, los podrán calumniar y despreciar pero Monedero, Iglesias, Errejón, Bescansa, Espinar...  hasta ahora mismo siguen limpios para la justicia del "traca-traca", cosa que no pasa con muchos otros. Vds. creen que a estas alturas, si fueran ciertas las informaciones tendenciosas, hechas públicas por personajes que presumen de moralidad intachable y que se dedican a ensuciar el terreno del juego político con la intención de confundir, repito Vdes. creen que la justicia no habría  ya actuado con la máxima contundencia contra los "populistas" que quieren destruir a España. A la Justicia tambien le va la vida en ello, pero los jueces saben, por que no son tontos, que no existe prueba alguna de malas praxis contra Podemos y sus militantes. Por eso están desesperados buscando la manera, y no la encuentran, de destruir el único obstáculo que tienen enfrente para protegerse de la pòsibilidad de que lleguen al poder y levanten las famosas alfombras que están tapando toda la mierda procedente del saqueo de dinero público, dinero con el que se mantendría el estado del bienestar que ya no hace mas que menguar.



POSTDATA.- En cuanto la justicia demuestre que el partido podemista está preso de la corrupción que impregna a los demás, al que suscribe no le doleran prendas para denunciar implacablemente sus posibles tejemanejes.

domingo, 2 de octubre de 2016

EL RESPETO MUTUO ES LO QUE VALIÓ.


     Cuando se encuentran dos personas desconocidas, pueden llegar a empatizar. Siempre hay un hilo conductor, algo a lo mejor nimio pero que ayuda a enlazar dos maneras diferentes de pensar. Ser rico, de derechas y creyente no es lo mismo que ser de condición humilde, de izquierdas y agnóstico, la empatía solo necesita cercanía, pues la misma persona condicionada por su cuna, puede llegar a ser lo uno u lo otro. Y por que esto es así y no de otra manera, al final no debe ser ni el estatus, ni la desconfianza la que impida una relación de respeto y amistad.

    Todo esto viene por que en mi primer viaje por el inserso, conocí en Bilbao a Carlos, un farmacéutico ya jubilado y octogenario, una persona con la que empaticé desde el primer momento, quizá ayudó su mentalidad abierta y ser como yo... colchonero. Ese día la victoria sobre nuestro gran rival merengón fue el nexo de unión y una nimiedad como esa dio lugar a la amistad. Mas tarde descubrimos, tanto él como yo, que no compartíamos estatus, ni afinidad política, ni religiosa. Pero no nos importó, el respeto mutuo es lo que valió.

   

miércoles, 28 de septiembre de 2016

LA ACEPCIÓN SERVIR Y EL SR. FEIJÓO


     Dice el Sr. Feijóo, presidente de todos los gallegos, (aunque solo le han votado tres de cada diez), que no necesitamos salvadores, que necesitamos servidores. Yo le digo, que salvar ya se salva cada uno como puede y Dios le da a entender en una sociedad hipócrita y egoísta como la nuestra, pero lo que se dice servir, aquí no viene a servir ni Dios, mas bien vienen a servirse a cuenta de nuestros derechos y de eso saben mucho Vd y sus adláteres.

     Cuando alguien viene a servir, aparte de ser apto, tiene que tener voluntad y estar capacitado. De lo contrario solo viene a servirse, y con una vez que nos roben y nos engañen, ya nos deberíamos dar por servidos. Pero no, aquí hasta ahora todos han venido a servirse y en demasiados casos a robar. Dicen de los seres humanos que son los únicos seres capaces de tropezar, no una, sinó varias veces en la misma piedra... aquí vamos de tropezón en tropezón allanándole el camino y llenándole el bolsillo a todo cuanto chupón viene a servirse, sin dar nunca con la verdadera y honrada solución.
   

viernes, 23 de septiembre de 2016

ESTOY HASTA LOS COJ... DE MAMONES Y HUEVONES.


     ¡¡¡Por Dios!!! ¿Que cojones quieren Vdes? ¿Pero que coño pasa en este país para votar en contra de tus propios intereses? ¿Que nos tiene que suceder para que de una vez cambiemos el sentido de nuestro voto? ¿Es que somos tontos o que? Estoy hasta los cojones de tanto tontolaba circulando por ahí. Entiendo aunque no comparto la cobardía, pero si esa es tu opción, el voto es secreto, espabila mamón que van a por ti. No solo es que esté indignado, es que estoy hasta los huevos de tanto huevón llorón que nunca aprende la lección. Hasta los huevos estoy de tanto ignorante, de tanto gilipollas galopante lamentándose de su suerte. 

     Algunos en su trabajo son muy competentes pero les pagan como peones, trabajan horas de más a beneficio de inventario y como premio tienen un trabajo precario. Acojonados por el "para tu puesto tengo a cien en lista de espera" aguantan carros y carretas con la falsa esperanza, de que venga un tercero a arreglar lo que solo tiene arreglo, si uno mismo lucha por ello. Pon tu voto de una vez a disposición ya que uno a uno sumais más de un millón, ahora mismo los teneis ociosos en el limbo del que más me da; son todos iguales, no voto y ya está. Pues no mamón la abstención no es la solución, el voto es secreto, no tengas miedo y vota al que te defiende... es tu solución. Y yo no voy a vivir siempre para aleccionarte huevón.

jueves, 22 de septiembre de 2016

LO QUE ESTÁ POR VENIR


     Si nadie lo impide, y parece que no vamos a ser capaces de impedirlo por la ignorancia e irresponsabilidad de la mayoría de la sociedad, vamos camino del desastre económico. No tardando mucho las condiciones económicas para la clase trabajadora van a ir a peor, a mucho peor. El P.P. se ha pasado la última legislatura quejándose de la herencia recibida, pero su gestión con De Guindos a la cabeza no ha arreglado nada a nivel de déficit, a pesar del tremendo sacrificio que impuso a los ciudadanos en forma de recortes e impuestos.

      La Unión Europea está al quite esperando la elección del nuevo gobierno, al que exigirá nuevos recortes y medidas mucho mas severas para reducir el déficit (un billón de euros), pufo que debemos en su mayor parte a la banca francesa y alemana. La gestión ha sido desastrosa, lo único que hizo este gobierno, es aplazar lo inevitable engañándonos, mientras ellos y sus pratrocinadores consolidaron y aseguraron sus capitales con la mejor ingeniería financiera para quedar fuera del alcance de lo que está por venir. 

     Me río yo de la herencia recibida, la que está a punto de llegar va ha acabar por desmantelar toda clase de bienestar y a desestructurar de una vez y para siempre a nuestra sociedad. En nuestra mano está con nuestro voto amortiguarla. Que nadie piense en milagros, todos tenemos que pagar la factura a pesar de creer que no es nuestra responsabilidad, ya que sí somos el aval y la garantía por votar y apoyar a gobiernos populistas, corruptos e irresponsables.

     Aunque todavía es posible recuperar parte de lo robado, lo prestado y lo dilapidado, la cuestión es acabar con la corrupción, y que pague más quien más tiene solo es parte de la solución.

viernes, 16 de septiembre de 2016

Relatos dun pescador afortunado: Á CONTRALUZ.

                                                                  Á CONTRALUZ
                                                                       19-10-1994

     Naquel mesmo mes de outubro, uns días antes, vivira unha experiencia que xa relatei en VORÁXINE  EN SAIÁNS. Continuei pescando con asiduidade, aproveitaba os días libres que por traballar en festivo me correspondían dedicándoos á miña afección favorita. Pero xa non era igual, conseguía como moito, media ducia de pezas, e os días en que o mar se serenaba, non sinalaba peixe ningún.

    Esa mañá, transcorridas dúas semanas dende as 23 robalizas de Saiáns, o mar estaba crecido. As ondas que formaba o mar de fondo levantábanse adquirindo unha altura suficiente para apreciar á contraluz a figura do que parecían brualles (lisas), que nadaban en paralelo a estas. Chamoume a atención a grande cantidade de peixes que se adiviñaban con axuda da luz do sol a través das ondas. Eran xa preto das once da mañá e atopábame na praia de Patos en Nigrán. Viña de Monteferro onde non sinalara peixe ningún, polo que decidín parar na praia ao ver un mar especialmente atractivo para a pesca. As ondas grandes, pero non en exceso, rompían monotonamente compasadas. O mar de fondo removía pequenas pedras que resoaban no medio do estrondo das ondas, que ao romper sobre a praia revolvían o fondo areento enturbando as augas que parecían ferver. Un manto branco de auga moi osixenada estendíase con profusión ao longo de toda a praia; ao ancho tiña un percorrido de ata cincuenta metros. O vadeador de neopreno permitíame avanzar ata o centro da franxa, a auga por veces chegábame ata a cintura. O ruído compasado, unha especie de ronquido burbullante, relaxábate e desconectaba de toda cousa que non fose a acción de pesca.

      Coa cana en alto e armado cunha “cucharita” Toby de 25 gramos, que relucía co reflexo dos raios do sol, dispúxenme a lanzar por detrás de onde as ondas empezaban a levantar. Cando estas chegaban á súa plenitude custábame superalas, por iso esperaba á súa caída para lanzar e así aproveitar que o arranque da “cucharita” coincidise co arranque da seguinte onda. As siluetas do que eu cría brualles (lisas), deixábanse ver a contraluz.

      Lanzaba con toda a potencia que podía e esperaba que o reclamo chegase ao fondo, pois ao ser areento non había perigo de enganche. Esperaba ao arranque e levante da onda para recoller. Facíao con rapidez, saíndo a “cucharita”disparada do fondo entre a area, simulando a fuxida dun birlo (lanzón), peixe de sinuosa figura que pasa a maioría do tempo enterrado e que, cando o mar rompe na area, o obriga a saír culebreando, sendo un manxar exquisito para as robalizas. Cando “cucharita” se atopaba no medio da onda, onde nadaban en paralelo á costa o que eu pensaba que eran muxos, sentín a primeira picada. Por suposto non era un muxo, xa que estes non atacan reclamos artificiais e menos en movemento, non por que sexan máis listos que as robalizas, senón pola súa incapacidade para tragalos. Efectivamente era unha fermosa robaliza de case un quilo, unha robaliza de porción como dicimos entre nós. Loitaba facéndome fronte con bravura, intentando zafarse do anzol que mordera, pero pronto acabou por entregarse. Grazas a unha bolsa de rede que levaba colgada ás miñas costas, puiden ir acumulando unha detrás doutra, ata que foron espazándose as picadas e as súas figuras ían desaparecendo do nervio central das ondas, era gratificante pescar daquel xeito, sentir o frescor da auga rodeándote e salpicándote, a presión da auga abrazándoche as pernas. Pero o que máis a gusto facíame estar, era o ronquido ronroneante compasado da auga, que ao estenderse burbullaba ata a beira. Ademais a paisaxe nun día tan claro era espectacular, á miña esquerda Monteferro, rodeado de baixos de pedra onde o mar escintilaba, de fronte o espectáculo das ondas deixando ver ao seu través as Illas Cíes e a costa do Morrazo, á miña dereita a Praia de Patos, que se estendía cara ao interior da ría, ás miñas costas a praia de area finísima e máis arriba os montes de Saiáns, formados por frondosos piñeirais. Non se podía pedir máis, era como estar no paraíso, tanta beleza xunta parecía danar a vista.

   Pasadas xa as doce, o peixe deixou de dar sinais de vida, pouco a pouco foi apagándose a actividade, nin se sentían nin se deixaban ver a contraluz. Comprendín que era o momento de deixalo, sentíame satisfeito pero canso. Retireime coa rede case completa de robalizas, levaba unha decena de pezas e a satisfacción de vivir un momento único, case máxico ¡ Que máis se podía pedir, continuaba sendo un pescador afortunado!






viernes, 9 de septiembre de 2016

SOLO DE FÚTBOL Y DE MUJERES SE HABLABA


     Desde bien pequeño y sin contaminación política de ningún tipo, empecé a discernir lo que estaba bien de lo que estaba mal, lo que me gustaba de lo que me disgustaba, en pleno franquismo y sin que nadie me aleccionara aprendí a separar la paja del trigo. A principios de los años sesenta del siglo pasado, en pleno régimen fascista y siendo todavía un niño, vi como la miseria, la enfermedad y la ignorancia a mi alrededor imperaban, también recuerdo el miedo a opinar y como los adultos cuchicheaban sin atreverse a hablar en voz alta y clara.

     En los bares del barrio, únicos lugares donde se fomentaba la "cultura" de la plebe, se reunían los adultos y el tema de conversación por antonomasia, versaba sobre fútbol y mujeres, aprovechando que ellas nunca transitaban por voluntad propia en dichos andurriales. De política no se opinaba absolutamente nada, con una excepción, los adictos al régimen si que opinaban con voz alta y clara sobre lo bien que iba la España que el dictador encabezaba, que todo el mundo trabajaba y que el equipo del régimen una copa de Europa tras otra, ganaba. Gloria para una patria cristianizada, pues Dios la protegía y amparaba. Chivatos falangistas (la mayoría padres y abuelos de los actuales populares) velaban para que nadie, excepto ellos, opinaran. Solo de fútbol y de mujeres se hablaba, con un machismo sectarista amparado en la ignorancia, a la mayoría nos aleccionaban. Gloria al Real Madrid yé-yé del 66, gloria al régimen del 36, haber quien era el guapo que no vitoreaba al equipo que el general adoraba. Gloria al Madrid, gloria a España y gloria a un régimen que a todos aplastaba. Ah, se me olvidaba... gloria a la mujer que sola y olvidada en su casa se quedaba. 

viernes, 2 de septiembre de 2016

PIÑÓN FIJO, PLATO GRANDE Y BENEFICIO.


     Hay ciudadanos de piñón fijo. "Sostenela y no enmendala" así es el capricho de unos votantes contaminados de un aberrante sectarismo, que les lleva a votar por sus corruptos. Pero el problema ya no es lo que voten o dejen de votar, el problema es que su uso de razón está alterado. Sus representantes políticos les engañan, les mienten, les roban, se burlan de ellos en su cara, pero les da igual, ellos son de piñón fijo. Fanáticos ignorantes que antes de reconocer su equivocación, continúan incidiendo una y otra vez en la misma marcha y no cambian nunca, aunque solo sea por joder y no dar el brazo a torcer, esto es lo que tiene ser de piñón fijo.

    Hay que jugar con los piñones para que el plato, sea grande, mediano o pequeño, tenga lo suficiente para alimentar a la gente. Los del plato grande han demostrado ser insaciables, solo cambiándoles de piñón los obligaremos a bajar a un plato medio, que es el plato más justo.

      Sinvergüenzas e hipócritas llenan la militancia interesada en los partidos próximos al poder, solo buscan arreglar lo suyo, por eso su lema diario es "que hay de lo mío". Corruptela a corruptela van desbrozando el camino hasta llegar a la corrupción mayor, la madre de todas las corruptelas, robar en el plato ajeno, dejar a sus compatriotas más necesitados tirados, y todo por el puto vicio de conseguir siempre el máximo  beneficio. Por eso yo a esos del piñón fijo les demando el cambio. Cambia ya de una puta vez hermano, piensa en tus hijos y en los hijos de tus hijos pues los del plato grande también tienen hijos, que cada vez con más vicio, van a por todas... y a por más beneficio.

viernes, 26 de agosto de 2016

SI QUIERES RESULTADOS DISTINTOS, NO HAGAS SIEMPRE LO MISMO.


     Por dejación de funciones del socialismo obrero apareció Podemos. A Podemos y a sus líderes la honradez se le supone, aunque hay quien dice, que también están en política para corromperse y corromper a España, destruyéndola como nación y entregàndola en trocitos a pro-etarras e independentistas radicales catalanes. Lo cierto de este asunto es que la corrupción es intrínceca a los partidos que hasta ahora han tocado poder y que con sus políticas han dado alas a los independentistas.

     Esta país no necesita de grandes revoluciones, este país lo que necesita es la aplicación de honradez y competencia en todas las actividades público-privadas. Necesitamos crecimiento económico no solo para los ricos, tal y como está sucediendo ahora mismo, necesitamos que se dignifique el empleo para que de nuevo seamos ciudadanos y no marginados de tercera alimentados en nuestra pobreza con empleos basura y cuando no con falsa caridad. Honradez y competencia son cualidades esenciales a desarrollar por todos aquellos que quieran ejercer el poder, ahora mismo la honradez brilla por su ausencia y la competencia tampoco es una virtud que distinga a los que hasta ahora nos han gobernado.

      Una pandilla de corruptos incompetentes nos han arrastrado a la miseria moral y salarial. Por eso ahora toca que gentes honradas y competentes tomen el relevo, no hay que tener miedo a que nos gobierne Podemos aunque su honradez se les supone, su competencia y preparación es de media muy superior a la de los corruptos de derechas y de izquierdas. Como dejó dicho Einstein, "Si quieres resultados distintos, no hagas siempre lo mismo".

miércoles, 24 de agosto de 2016

DIMITA SR. RAJOI


     Dimita sr. Rajoi, por el bien de España dimita. Sin más dilación vuelva a ejercer su subarrendada y rentable profesión. No sea egocentrista, ya es vd. inmortal, no siga ejerciendo un cargo "muy mal remunerado" que le llevó a aceptar billetes de 500 euros como complemento salarial de un tal Bárcenas.

     De verdad no le avergüenza que sin necesidad haya aceptado un cargo recepcionado del líder anterior que a su vez lo recepcionó de otro anterior, en una carrera nepótica hasta anclar sus raíces en la dictadura franquista. Que hace el heredero del franquismo presidiendo una monarquía parlamentaria, también hereditaria y que se dice democrática.

     Vd está ahí para hacer el trabajo sucio, entre otros de banqueros, usureros  y plutócratas en general, empleando el tiempo restante en amparar corruptos y salvar su propio pellejo destruyendo pruebas de su propia corrupción. No voy a caer en la chabacanería del insulto personal para descalificarle, se descalifica vd. solo con su  egoísmo desmedido y su sectarismo de conveniencia que le ha llevado a traicionar a la mayoría de sus compatriotas entregando en bandeja nuestra economía a los intereses de la banca internacional. Por eso le pido encarecidamente que por el bien de España dimita ya... coja la puerta giratoria y envainese la arrogancia de una puñetera vez. 

domingo, 14 de agosto de 2016

JODEDORES Y TRABAJADORES


       Dicen que con Podemos la puta desgracia nos acompaña porque vienen a destruir España, ya que con propuestas sencillas no se pueden arreglar problemas complejos. Desde la confianza, que se tiene que sustentar en la honradez y la capacidad, una de las dos españas (la corrupta) lleva jodiendo a la otra desde que yo tengo memoria, la España jodedora que vivió siempre a cuenta de la España trabajadora nos dice ahora, al igual que hace veinte años, que hay que llegar a acuerdos complejos que quizá (seguramente) nos perjudiquen a corto plazo, pero que a la larga (a la muy larga, diría yo) nos beneficiarán. Tal cual como ya ha sucedido, con la complejidad de nuevo nos quieren hacer comulgar con ruedas de molino.

     Mediante el chantaje, el engaño y las amenazas el miedo vuelve a arraigar entre los mas ignorantes y cobardes de los trabajadores, que pasan a ser, a cambio de migajas, colaboradores necesareos para que una minoría de sinvergüenzas explotadores, vivan como Dios a cuenta del pueblo expoliado. Por un lado la ignorancia es muy atrevida y por el otro la ambición lleva a la traición, sumados los dos lados al de los plutócratas tenemos las tres patas de la mesa donde ignorantes, ambiciosos y explotadores dan por buena una mayoría que no es más que pura golfería.

     Me lleva el diablo pensar en la cantidad de arrivistas aprovechados que siguen y seguirán lucrándose de la fuerza del trabajo con la aquiescencia de un poder basado en el engaño y propaganda que sus medios muy bien incentivados pregonan a diario hasta atontar a la mayoría social que sustenta al Estado. A donde vamos con tantos millones de aborregados que sin darse cuenta acabarán por elegir un gobierno que resulte grato a los mercados, los mismos mercados que a muchos de los nuestros han esclavizado y a los demás precarizado.

sábado, 16 de julio de 2016

CON OSTENTACIÓN Y PROVOCACIÓN


     Cuando yo era un niño e iba a la escuela, aprendí entre otras muchas cosas una que me quedó grabada para siempre. El maestro nos habló de los ciclos de vacas gordas y de los ciclos de vacas flacas, que como estos eran repetitivos, había que guardar de las gordas para cuando vinieran mal dadas, pero también nos dijo que estos ciclos estaban condicionados por diversos factores, de entre estos destacaban dos: Las fuerzas de la naturaleza y la guerra por el poder de los hombres.

     Que cuando la fuerza de la naturaleza arruinaba el esfuerzo de los hombres, estos solían ser solidarios entre si, y apoyándose los unos con los otros conseguían reponerse y comenzar un nuevo ciclo bonancible, pero cuando el ciclo ruinoso provenía de una guerra  ya no había solidaridad, sino esclavitud y explotación de los vencedores sobre los vencidos. Si esto venía siendo así por los siglos de los siglos, porqué habría que pensar que ahora no iba a suceder lo mismo.

      Desde que los poderosos descubrieron que podían manejar los hilos que mueven la conducta humana, fueron dejando de lado la carnicería de las guerras convencionales, por lo menos en el primer mundo, sustituyéndolas por la guerra económica global, donde consiguen mayores beneficios sin que la sangre salpique sus trajes y conciencia. Sutilmente esclavizan y explotan a las clases humildes y trabajadoras, exprimiéndolas hasta arrancarles el beneficio, que para ellos es como el néctar que alimenta su buena vida, además lo hacen sin cortarse, con ostentación y en muchos casos con provocación.

martes, 12 de julio de 2016

MEJOR ESTO QUE NADA


     A los trabajadores nos están convirtiendo en meras piezas de recambio. Trabajadores con un salario menguante que se cambian por otros con un salario miserable. Precarizan el mercado laboral de tal forma, que contratos por horas y por medias jornadas cuentan como puestos de trabajo creados para inflar las estadísticas y así salvagüardar la mala conciencia de los gobernantes y empresarios. Puesto de trabajo se le está llamando a cualquier actividad de duración muy limitada y mal remunerada, que no es más que esclavismo explotador y chantajista sin ninguna garantía y aún hay quien dice, mejor esto que nada.

       Al gobierno actual lo que les viene importando de verdad son los números de las estadísticas, por eso cocinan esos números a conciencia (a la mala) hasta sacar petróleo en forma propagandística. "Estamos saliendo de la crisis y se está creando empleo".

      Es completamente cierto que ellos y sus representados: grandes empresarios y especuladores ya obtienen beneficios. También es cierto que algunos trabajadores encuentran alguna actividad limitada y mal remunerada. Cínicamente nos vuelven a repetir, mejor esto que nada. Y ya en el colmo de la estulticia, estos miserables sinvergüenzas, explotadores esclavistas de seres humanos se autodefinen como salvadores de los trabajadores.

miércoles, 29 de junio de 2016

DEMENCIA


     La corrupción es putrefacción y descomposición, un proceso natural, y con el estiércol resultante se alimenta la endogamia que nace entre personajes de la misma casta que se retroalimentan.

     Aborregados votantes, inciden una y otra vez, en dar la alternativa a delincuentes hijos de la misma doctrina. El nivel de intelecto de estos sujetos es de demencia pura y dura, o no es de dementes, incidir una y otra vez, y cada vez en mayor número, en la elección de una asociación de corruptos (unos por acción y otros por omisión) que se dedican a amasar grandes fortunas a cuenta de fomentar la miseria de sus propios y dementes votantes.

lunes, 27 de junio de 2016

COBARDES Y CORRUPTOS


     Sr. cobarde, no me pida más solidaridad si enferma, si no gana para comer, si sus hijos o nietos con o sin formación se convierten en carne de cañón. Si tienen hambre y frío no es problema mío, es su problema, que se lo resuelva los de la corrupción por mamón.

    Ya no es cuestión de ignorancia, si lo es de cobardía. Que puede esperar un cobarde de los corruptos? Justicia social, no. Espera las migajas del pastel, corruptelas del dámelo a mí quítaselo a él.

viernes, 10 de junio de 2016

E AHÍ EL QUID DE LA CUESTIÓN


      Los mismos ideólogos de la derecha reconocen que vamos hacia un mundo agónico y desnortado, de avances sin límites, de productividad desenfrenada y de paro galopante, donde los más ricos son cada vez más ricos y los pobres cada vez más pobres y numerosos, en una carrera suicida hacia la autodestrucción. (Faro de Vigo 28-05-16, José Mª Franco profesor jubilado de la Universidad de Vigo y Universidad de Wisconsin - Juan José R. Calaza, economista y matemático).

     Lo paradójico es que reconociendo esto, no admiten de ninguna manera cambios profundos en el actual sistema, como un control férreo y sistemático de la corrupción, intrínseca a todos y cada uno de los seres humanos que la extrapolan en todas sus actividades sean públicas o privadas. E ahí el quid de la cuestión... la ambición desmedida del capitalista felón de su patria y traidor de sus compatriotas. Se les llena la boca platicando en sus foros haciéndose los imprescindibles, como si fueran los cerebritos que alumbran el único camino hacia el progreso económico y social de la chusma-masa trabajadora. Tal es el concepto que de nosotros tienen los que capitanean un destino que ellos mismos saben que es un desatino, arrastrándonos con ellos a un pozo lleno de odio, venganza y fustración.

miércoles, 1 de junio de 2016

ORGULLO ROJIBLANCO



     La diosa fortuna una vez más nos ha sido esquiva pero estoy orgulloso de mi equipo, solo perseverando conseguiremos a la fortuna doblegar, cada vez estamos mas cerca de lograrlo y no me cabe duda que la breva caerá.

      Tenemos como base un equipo joven y en crecimiento, la distancia y el tamaño no nos pondrá a la par con los trasatlánticos, pero el alcance de nuestros torpedos a su línea de flotación ya no es una quimera, el submarino rojiblanco funciona, dicen que nuestro juego es subterráneo lo cual es una guerra peyorativa pues nuestras armas son tan válidas como las de cualquiera.

      Nunca dejaremos de creer, la fruta ya está madura y pronto caerá y será la locura.

martes, 17 de mayo de 2016

Relatos dun pescador afortunado: VORÁXINE EN SAIÁNS

                                                       VORÁXINE EN SAIÁNS
                                                                   12-10-1994
   
     Aquel mes de Outubro dispoñía dunha semana de vacacións e ese día madruguei coa esperanza de pescar algunha robaliza. Aínda era noite cando cheguei a BaIona, encamiñeime pola estrada da costa que leva ata a A Guarda, o mar rompía con violencia contra as rochas, non estaba mal pero o seu estado limitaba as opcións de pesca, así que me dirixín cara á enseada situada á dereita de Punta Sentinela, pois era a opción máis razoable xunto a dúas pequenas enseadas de Santa María de Oia. Empezaba a amencer cando cheguei á primeira postura, o mar traballaba un punto por enriba do ideal pero tomando precaucións podíase intentar. Baixei o pequeno acantilado que me abrigaba do sur, aínda que aquel día o tempo era estable e soleado, fun alí porque o mar perdía parte da súa forza e me ofrecía certa seguridade. Traballei a zona con diversos reclamos, pero non sinalei peixe ningún, así que continuei coa visita a Santa María de Oia e o único que tiña despois de dúas horas era un completo e desolador capote e optei por deixalo.


    Cando viña de regreso coa intención de volver para casa, observei dende a antiga estrada do tranvía á altura de Saiáns, como o mar traballaba dunha forma interesante, así que decidín baixar ata a praia máis que nada por matar o tempo, non tiña nada mellor que facer. Efectivamente, cando cheguei as condicións non eran malas: a praia estaba limpa de algas, a marea levaba baixando catro horas, o mar rompía resoando con forza e a auga tiña certa turbidez. Pero o que mais chamoume a atención foi que no centro da praia se formaba un grande remuíño que revolvía o fondo areento, recordándome experiencias pasadas na Costa da Vela (Donón), onde no mes de agosto dese mesmo ano nun remuíño similar tivera un día inesquecible coa pesca de 17 robalizas. Así que, me dispuxen a probar aproveitando a oportunidade para experimentar cun tipo de cucharita que ata aí nunca utilizara e que me recomendara o dono da armaría Atlántica, Tonino para os amigos, tamén pescador e mellor persoa, insistiume ata convencerme para que levase e probase un tipo de “cucharita” que, segundo el, era moi pescadora e que estaba a causar furor no mediterráneo. Era a Toby de 25 gramos, que en prezo case triplicaba á Evy de 28 gramos, sendo esta última a mais requirida polo seu competitivo prezo. Fíxenlle caso e conseguín un par delas. Así que montei a cana coa “cucharita” recomendada e me dispuxen a probala.

   
      Lancei por enriba do remuíño, ao que superaba con facilidade, recordando a táctica de Donón, deixábaa chegar ao fondo e arrastrábaa uns metros ao principio, apurándoa a continuación para traela a medias augas, procuraba arrancar con forza ao pasar polo centro do remuíño, e xa no primeiro lance, pouco despois de superalo, sentín a primeira picada, forte e seca pero non moi potente, pero si o suficiente para ofrecer certa resistencia. Cando conseguín arrimala observei que non viña soa, un grupo acompañábaa case ata a beira. Tiña comigo unha bolsa feita con rede de pesca, mentres introducía nela ao animal xa pensaba en que probablemente ía repetir a operación mais dunha vez, lancei de novo cara ao remuíño, ao saír del repetiuse a picada, e así unha e outra vez ata oito veces, pezas todas elas de entre 600 e 800 gramos de peso, facíaseme tarde e como xa había un tempo que non sentía picada ningunha, decidín irme á casa  comer.
   
   
     Despois de comer volvín ansioso a Saiáns. O mar estaba a subir e sopraba unha lixeira brisa, o remuíño practicamente desaparecera. Montei a cana e dispúxenme a reiniciar a "pesca" da mañá, pero despois de intentalo numerosas veces ao longo da praia, cheguei á conclusión de que o peixe xa non estaba alí. Había que buscalo. Primeiro despraceime a unhas rochas á miña esquerda e despois de traballar esa zona tampouco as atopei, entón atravesei a praia e busqueinas á dereita onde hai unha pequena enseada, postura coñecida por un monolito de pedra que marca un pequeno miradoiro. Situeime sobre unha rocha, que con mar e a marea alta a resaca molla, aquel día o mar por veces salpicaba, acomodeime na pedra e comecei a lanzar á fronte onde o fondo é areento, deixaba chegar a “cucharita” ata o leito de area para arrastrala uns metros ata que esta subía por inercia, non tardei moito e sentir a primeira picada, era unha robaliza similar en tamaño ás da mañá, volvín lanzar unha e outra vez co mesmo resultado, xa perdera a conta das capturadas, era tal a voráxine que cando se me soltaba unha ao arrastrala, viña outra e atacaba a “cucharita”, comían cunha avidez desaforada. A mancha de peixe, a medida que ía pescando robalizas, víñase achegando á terra. Era espectacular, había centos, ¡ que digo!, miles de robalizas e non esaxero, a que custa crelo, pero foi tan certo como que algún día teño que morrer. Ao lanzar e capturar peixe unha e outra vez, o esforzo ao que estaba a someter o carrete era moi grande e este, que xa estaba algo tocado polo uso, resentiuse avariándose; aínda que o carrete recollía, cando a forza dunha robaliza lle facía fronte este se atoraba e non ía. Non levaba outro de reposto, así que continuei pescando con el e cando tiña un peixe cravado, literalmente arrastrábao levantando a punteira da cana cara a arriba e atrás, ao afrouxar o carrete recollía a sedela que arrastrara, era esgotador, comprendín que así non podía seguir, acabei perdendo unha hora de pesca que era o que faltaba para o anoitecer. Recollín o peixe que tiña ciscado ás miñas costas por varios ocos da rocha, 23 pezas en total, que sumaban uns quince quilos, non estaba mal, pena de carrete avariado, seguramente pasase das trinta. A partir desta experiencia procurei sempre, ao ir pescar, levar comigo un equipo de reposto, pois non era cuestión de perder as oportunidades que como contagotas a fortuna poñía no teu camiño.

miércoles, 11 de mayo de 2016

AMADA PATRIA


     La laxitud, en la dejación de los controles a los que estaban obligados por sus cargos muy bien remunerados, fue el detonante de la ruina económica del Estado, al que los delincuentes de alto standing asaltaron. Los mismos que con su ineptitud e inanición nos llevaron al estado de ruina y sufrimiento actual, son los que ahora, después de hacer pagar a justos por pecadores, nos quieren meter el miedo en el cuerpo diciéndonos que el populismo de Podemos nos llevaría a una dictadura y a la ruina económica. Por lo de pronto lo que es constatable es que la iniciativa privada, fruto del liberalismo mas salvaje, alentada por los populares y pseudosocialistas, a sido la causante de la catástrofe y que estamos pagando las consecuencias con el dinero público que se está restando a la sanidad, educación y al bienestar general del pueblo trabajador.

     Han incumplido todos y cada uno de los preceptos que defendieron en las campañas electorales, han acomodado las leyes obviando el bien común para beneficiar a las élites traidoras, chantajistas y saqueadoras que han puesto a buen recaudo sus capitales en los paraísos fiscales para no pagar impuestos en su "amada patria", delincuentes que han prevaricado, han robado, han mentido y aún tienen la caradura de desligitimar mediante la calumnia a los que no piensan y actúan como ellos. Pero que se creen estos elementos, hijos y nietos de dictadores y asesinos que en su época se levantaron en armas contra el poder legalmente constituido. Acaso se creen que por qué cuenten con la bendición de un P.S.O.E. traidor ya tienen la legitimidad para hacer lo que les de la gana. A España, por desgracia aún no llegó la democracia.

lunes, 9 de mayo de 2016

PARAFERNALIA GUERRACIVILISTA


     Ni comunismo trasnochado ni capitalismo corrupto e insolidario. Los que han manejado el poder hasta ahora mezclan de forma torticera e interesada los conceptos del comunismo y del capitalismo a conveniencia. Los trabajadores no son comunistas por que si, sinó que cuando lo son, lo son por blindaje contra los abusos del capital. Un sistema capitalista respetuoso con los derechos básicos de las personas, sin engaños y burlas, cumpliendo todos los compromisos firmados, respetuoso con la ley, implacable con la corrupción y solidario con sus semejantes menos afortunados, a estas alturas ya no sería cuestionado. 

     Lo que si se cuestiona es la honradez y la competencia de unos dirigentes que solo velan por el interés particular de ellos mismos, y de los sinvergüenzas a los que representan. Hace tiempo que a los trabajadores nadie nos representa, y ahora que la oportunidad se presenta con Podemos les llaman estanilistas, pues yo les digo que estanilistas, socialistas, franquistas, comunistas, capitalistas, fascistas, marxistas, falangistas, nacionalistas y toda esta parafernalia es la que está pervirtiendo la democracia. El odio, la envidia, la venganza y la hipocresía de aparentar una cosa y pensar otra está al orden del día, la desconfianza entre todos estos se afianza contra Podemos, formando una falsa alianza guerracivilista.

viernes, 29 de abril de 2016

ACOSO Y CÓDIGO DEONTOLÓGICO


     Un Gobierno con 12 ministerios, 24 secretarías, 48 subsecretarías, 96 direcciones generales y un ejercito de hasta 20.000 puestos de asesores a repartir entre militantes afines y familiares de estos y de los altos cargos, supone un bocado muy, pero que muy apetecible. El problema ya no es el número de conmilitones, el problema es que el poder los ciega y pasan a no ver, ni saber nada y mientras tanto sus medios afines, prensa, radio y televisión no hacen ni  hicieron nada de nada por denunciar la corrupción generalizada que infectó e infecta a todos y cada uno de los entes configurantes de las distintas administraciones públicas.

     Sin embargo Podemos y sus representantes están siendo acosados por esta prensa y acusados desde el odio y la falsedad por los beneficiarios del sistema que temen perder sus privilegios. Los acosan como antes nunca nadie en este país lo había sido. Si hubiesen puesto la mitad de ese empeño en vigilar a los que nos han gobernado hasta ahora, hubiera sido imposible que las instituciones hubieran llegado a tal nivel de corrupción y saqueo. Los medios de comunicación acosadores y sus periodistas nunca hicieron nada, ni intuyeron, ni sospecharon, ni investigaron, en una palabra nunca hicieron nada por descubrir a tiempo los tejemanejes de la clase política gobernante y ahora no quieren asumir ninguna crítica por su comportamiento obsceno al pasar por alto  su código deontológico.

miércoles, 13 de abril de 2016

O YO, O EL CAOS




     Con el rollo de los matices, que magnifican a conveniencia, pretenden seguir en el poder aparentando ser imprescindibles, o yo, o el caos. Se creen imprescindibles y de alguna manera lo son. Son imprescindibles a la hora de mejorar las condiciones de explotación económica y ocultación de capitales para aumentar los beneficios de sus correligionarios, con los que comparten clase.

     Chantajean cuando no son capaces de convencer, dicen que el populismo lo único que tiene es un discurso atractivo, que a los populistas les gusta vivir sin trabajar, pero el crecimiento de lo que ellos llaman populismo, se debe, cada vez más, a la miseria moral y salarial a la que condenan a los trabajadores y a sus familias. Los ricos dicen que creen en Dios, pero viven de la apariencia en un teatro hipócrita y fraudulento, utilizan a las personas como a una mercancía más, desprecian a los que ellos dicen sus hermanos con la ignominia de no respetar su dignidad, fomentando por activa y por pasiva la miseria salarial y el recorte de derechos humanos, dejando como válvula de escape la caridad a su capricho y voluntad.

     En los paraísos fiscales están confiscados derechos y salarios. El importe del expolio está ya desvelado, los adláteres de los poderosos han trabajado con eficacia y han sido compensados, ahora que el truco se ha desvelado nadie procede a reparar el desaguisado. El podemismo es la única y última esperanza del pueblo violentado, burlado y maltratado, por desgracia más de la mitad de la población es  insolidaria  con ella misma e inconsciente de semejante varapalo. Su ignorancia les hace perder la batalla, ni a palos aprenden a no repetir el error del pasado, y acojonados se creen el... o yo, o el caos.

martes, 12 de abril de 2016

PONTEVEDRA NO PAGA A TRAIDORES


     Dicen que "es de bien nacidos ser agradecidos", también se dice que "Roma no paga a traidores", en este caso Pontevedra. El Sr. Rajoy, un político adicto en su tiempo al régimen de Franco y por tanto franquista afiliado a la Alianza Popular, heredera y cajón de sastre, donde se acogió a lo mas florido, granado y podrido de la gerifalcia franquista. Fascistas oportunistas que buscaron el amparo y perdón para seguir chupando y robando como ya está probado y comprobado después de los escándalos sabidos y por saber en un partido populista, radical, cerril, desintegrador y protector de la fuga de capitales a los paraísos fiscales, al que votan doctrinarios, egoístas e ignorantes incapaces de ver más allá de sus pérfidas narices.

    Despreciado por su propio pueblo, (donde mejor lo conocen), declarado personaje non grato y abofeteado por un familiar, lo de Rajoy es patético. Injusto o no debería hacerle reflexionar, pues a ningún gobernante le pegan ni desprecian en público sin motivo, su traición conlleva el envenenamiento de una comarca, y no hay perdón para el que pone en disposición la explotación por sesenta años más de un territorio ya deteriorado hasta la extenuación. Su conciencia debiera demandar la finalización de la contaminación buscando una solución en la que prevalezca el respeto al medio ambiente y a las personas sobre el beneficio económico de unos pocos. Para que así por fin pueda ser respetado, considerado, admirado e idolatrado como Vd. cree merecer, pero difícil lo va a tener.

viernes, 19 de febrero de 2016

Relatos dun pescador afortunado: O XENERAL E A TROPA

                                                            O XENERAL E A TROPA
                                                                       21-08-1994

      
       Aínda que estaba de vacacións, aquel día madruguei, porque sabía que, se quería ser protagonista dun episodio memorable de pesca, tiña que ser así. Cando me levantei aínda era noite pechada, debía darme présa, pois tiña que estar enriba da pedra xusto ao empezar a romper o día, pedra á que me empolicara en distintas ocasións con desigual sorte. Pero eu esa mañá estaba convencido de que era a miña grande oportunidade.

      Cando baixaba polo acantilado a penas vía como os meus pés enfilaban con lentitude e serenidade polo sinuoso sendeiro que discorría entre toxos que rabuñaban as miñas pernas: non tiña sensación de perigo, estaba familiarizado con cada pedra, curva e chanzos que o conformaban, así que lento pero seguro accedín á gran rocha, que a pesar da súa altura, cando o mar se embravecía con virulencia arrasábaa ata mollar os últimos toxos do camiño. Pero aínda que aquel día o mar roncaba e estrelábase estrondosamente contra a rocha, facíao dunha forma moderadamente compasada, soaba forte pero cunha harmonía relaxante, a marea estaba baixando e pouco a pouco as ondas ían rompendo cada vez máis lonxe. A gran rocha, a medida que perdía altura, introducíase no mar; a punta, cando a marea estaba chea, quedaba illada, pero cando eu cheguei xa era accesible. Empoliqueime a ela, o mar golpeaba na súa base abríndose e estrelándose a ambos os dous lados lavando a miña retagarda. Arriba atopábame cómodo e seguro, a pesar de que de cando en vez o mar me salpicaba. Despreguei a miña cana e montei un "rapala", vareando ao meu arredor, e nos meus dous primeiros lances conseguín dúas preciosas robalizas. Mentres, aclarou o día; a mañá prometía, pero a pesar da miña insistencia durante case unha hora non sentín picada algunha. Empezaba a desanimarme. Entón, ao ver que a marea baixara de tal forma que à miña esquerda o mar xa non golpeaba contra as rochas, se non que rompía antes sobre o fondo areento, rebentándoo e formando unha especie de gran remuíño, cambiei de situación e decidín cambiar o "rapala" por unha “cucharita” de 28 gramos que me permitía alcanzar a zona do remuíño. Lancei sen demasiado entusiasmo; nada conseguín ata que decidín arriscar deixando baixar a “cucharita”  ao fondo, o leito era areento, así que a trouxen arrastrándoa uns metros ata empezar a acelerar para poder librar unhas pequenas rochas que había por diante e, xusto aí, sentín unha picada potente e unha loita dun animal de certa enxulla. Efectivamente, cando conseguín vencer o animal e sacalo a terra, este andaba por preto dos dous quilos de peso.

     Animado polo trofeo que acababa de conquistar, repetín o lance con parecido resultado, e así unha e outra vez, ata catorce veces, robalizas todas elas de entre un quilo e medio e os dous.

      Pero o mellor estaba por chegar. Eran xa preto das dez da mañá, levaba case dúas horas de éxtase continua, as miñas costas comezaban a resentirse e, de súpeto, sentín unha picada descomunal, tan forte era a tracción do peixe, que pola miña falta de pericia e pouca experiencia -aínda non controlaba demasiado ben a forma de regular a forza da tracción do carrete- tiña demasiado apertado o regulador e ademais o freo posto, así que estivemos o peixe e eu tensando a sedela un anaco bastante longo, que a min se me fixo eterno, ata que por fin o animal empezou a ceder e isto me permitiu ir achegándoo, non sen traballo, ao pé da rocha onde eu me atopaba, ao ser esta lisa e en forma de rampla permitiume varalo e sacalo sen maior dificultade a pesar de dobrar en peso ás anteriores. Rapidamente volvín lanzar esperando unha nova picada, pero despois de varios intentos comprendín que "a batalla" estaba acabada, era coma se capturase o xeneral que as dirixía, retirándose estas do campo de batalla.

      O sol empezaba a picar, había que darse présa, recoller e marchar, pero xurdiu un problema por falta de previsión, levaba comigo un par de bolsas de plástico e, ¡ Horror!, cando empecei a subir o acantilado rompeu o fondo das bolsas, rodando as robalizas polo chan. Recollín o peixe e laveino nunha poza; tiña un problema e non o sabía como resolver, intenteino trenzando a sedela de pesca, pero non resistiu. Empezaba a desesperar, víame subindo e baixando o acantilado varias veces ata o coche e non me sentía con forzas. Levaba comigo a cazadora dun chándal e, desesperado, ía intentar a confección dun saco cando vexo que a miña salvación a tiña na man:  o cordón do colo do chándal! Por fin dera coa solución. Así que fixen un rosario co peixe e, cargándoo ao ombro, me dispuxen a subir polo sendeiro do acantilado. O peixe colgaba das miñas costas e cubría o meu peito ata os xeonllos. Ao pouco empecei a bufar, pois a costa era nalgúns tramos moi empinada, obrigándome a parar de cando en vez para coller resollo. O sol dábame implacable na cara, estaba rebentado pero animábame pensar que arriba, ao final do acantilado, estaba o final do meu sufrimento. Cando cheguei ao coche, un Passat do 88, o meu alivio foi total, introducín o peixe no maleteiro e nese momento fun consciente de que varias persoas me observaban con interese. Arranquei o coche e dirixinme ao cámping de Nerga onde estaba a acampar.

       Eran case as doce do día 21 de agosto de 1994, domingo para ser máis exactos. Cando cheguei procedente de Donón, recordo que fun buscar dous caldeiros de auga salgada para lavar o peixe, repartino polas distintas neveiras do cámping para non o botar a perder e parte do peixe regaleino a aqueles que mo conservaron ata o día seguinte que o levei ao Berbés. O que máis lamento é que non posúo ningunha foto desta, para min, "fazaña, pois aínda tardei en ser plenamente consciente da dificultade e mérito deste feito, ao que non lle din maior importancia ata que coa perspectiva do tempo o empecei a valorar na súa xusta medida.


viernes, 12 de febrero de 2016

DE DOS MIL, EN LA CÁRCEL TRECE.

   
     Me hace gracia como el poder mediático de este país se emplea a fondo, remarcando como gravísima irresponsabilidad el comportamiento de ciertos líderes políticos por no doblegarse ante las medidas económicas impuestas por la troika (Comisión Europea, Banco Central Europeo, Fondo Monetario Internacional), aunque estas sean injustas y contradictorias. Demonizan al partido emergente por antonomasia y lo acusan de tratar de llevar a España al caos: son iraníes, bolibarianos, radicales, extremistas, quieren romper España, llevan coleta, rastas y hasta bebés al Congreso de los Diputados, todas ellas cosas de una especial gravedad.

       En cambio se asume con una naturalidad vergonzosa: la explotación de los trabajadores con salarios miserables; el cobijo y la defensa de los fuertes abandonando a los débiles a su suerte, sembrando entre agraciados y desgraciados a su vez odio y discordia; fragmentan, dividen y enfrentan a las diferentes clases sociales eliminando el principio de solidaridad que distingue a las sociedades democráticas y civilizadas; la expoliación del dinero público, con una legislación hecha a su medida, es una práctica que se repite una y otra vez, y escándalo tras escándalo, demasiados políticos, por no decir casi todos (unos por acción y otros por omisión) expolian el dinero público y todo con la aquiescencia de la justicia en el 99% de la delincuencia. Ya que hasta ahora de cada cien imputados solo uno ingresa en prisión.

         De dos mil políticos imputados (la punta del iceberg) pisaron la cárcel trece, y después aún tienen la cara de decir que que no es lo que parece, que sus políticas oportunistas no son populistas, que los populistas son los podemistas, cuando demagogia y populismo es la misma cosa. Mientras en los partidos podridos encubren hasta que otros los descubren, a demagogos, mentirosos, manipuladores, estafadores y delincuentes, por desgracia omnipresentes y en la carcel trece.


lunes, 1 de febrero de 2016

LA PESTE, LAS RATAS Y CUESTIÓN DE AMENAZAS.



     Dicen, Aznar, Felipe y muchos más de su cuerda, que Podemos es una amenaza para el futuro de España. En la actualidad nos amenaza: la pobreza y la desigualdad como consecuencia de una peste proviniente del pasado. Las ratas que ellos alimentaron transportaron una bacteria llamada corrupción que ha infectado todos y cada uno de los entes y organismos públicos que conforman la Administración General del Estado.

    Estas ratas han conseguido extender una plaga que ya es generalizada, como lo demuestra la interminable lista de corruptos conocidos y por conocer, que sigue y seguirá creciendo dia a dia hasta el infinito. Una corrosión de miles y miles de millones de euros robados y expoliados por la clase política han empobrecido a las clases medias y trabajadoras, en cambio la clase social alta y sus adláteres se enriquecen dia a dia y esto si que amenaza la estabilidad de España.

     Es como la punta de un iceberg que se asoma y crece, cada vez vemos más y más corrupción y cuando pensamos que ya no queda más que ver, se descubre que bajo la apariencia está sumergido un absceso purulento que todo lo infecta. Esta peste traida por las ratas del pasado, es la que amenaza el presente y futuro de España.

martes, 26 de enero de 2016

LA VIEJA GUARDIA, FELIPE Y EL "OBRERO ESPAÑOL".


     Vieja y casposa guardia, diría yo. La misma camarilla traidora a la clase trabajadora encabezada por nuestra mayor decepción, un líder que acabó con el socialismo español hasta convertirlo en el socio-listismo-elitista imperante. Este "señor", por llamarle de alguna manera, se aburguesó, y cual charlatán de feria como un encantador de serpientes cualquiera, al "obrero español" a su suerte abandonó y la puerta giratoria escogió.

    Ahora Felipe, dispuesto a prestar un último servicio a la oligarquía guardiana del mercadeo, abandera la traición al empobrecido "obrero español". Prefiere salvaguardar los intereses económicos de la oligarquìa, sobre los derechos del "obrero español", con la falsa argucia de que no se pueden aplicar otras polìticas que no sean las de garantizar sobre todas las cosas, la rentabilidad económica en los negocios de los poderosos y la libertad legislativa para favorecer al capitalismo, ya que solo así crearán riqueza suficiente para dejar las migajas y se alimente la clase obrera.

      La miseria salarial la vende como solución la vieja guardia del Partido Socialista Obrero Español. Si Pablo Iglesias Posse, el fundador, viviera, a Pablo Iglesias Turrión daría su bendición y a la vieja guardia de Felipe, la apremiaría a dejar el partido, forzando su expulsión.

jueves, 14 de enero de 2016

TUMBA POLÍTICA


     Aun no empezó la Legislatura y ya está todo el pescado vendido. La derecha con la colaboración (traición y ya van...) de los "socioslistos" (me niego a llamarles socialistas) ya tienen la sartén por el mango para hacer como siempre lo de siempre, o sea joder y engañar al más débil.

     Todas las leyes tramitadas en el Congreso de los Diputados quedan supeditadas al capricho y conveniencia de la derecha por mor de la mayoría de bloqueo que han consentido los "socioslistos"a cambio de la Presidencia de la Mesa y vete a saber que más. Hacer una política autentica de izquierdas es ya una entelequia. Cinco diputados de la derecha ejercerán un mangoneo democrático, que impedirá o ralentizará la tramitación de todas aquellas leyes que incomoden a la oligarquía que maneja los hilos en la Unión Europea. En el PSOE se creen muy listos, pero acaban de cavar su tumba política, si no al tiempo.

sábado, 9 de enero de 2016

DECENCIA E INDECENCIA



     Mariano Rajoy no es un provocador sexual ni anda desnudo por ahí, bajo este punto de vista se ve que es un hombre decente. Ser decente es una cualidad relacionada con los principios de verdad y justicia, uno es decente cuando no miente y no consiente prácticas indecentes a correligionarios delincuentes.

     Apoyar la explotación laboral y la precariedad salarial de los trabajadores, es una práctica indecente. Apoyar con un "Luis se fuerte" a un delincuente, es una práctica indecente. Rodearse de consejeros, asesores y "monicreques"  para gobernar al dictado del Mercado y no de la gente es una práctica indecente.

      Acabar con la corrupción, apoyar la independencia institucional de la Justicia, lograr una Administración eficaz y sin enchufados, fomentar una economía competitiva y no de amiguetes, conseguir una educación en la que el mérito prevalezca y crear más empleo, más igualdad con un reparto justo de las cargas, son prácticas de un gobierno decente.