12-10-1994
Aquel mes de Outubro dispoñía dunha semana de vacacións e ese día madruguei coa esperanza de pescar algunha robaliza. Aínda era noite cando cheguei a BaIona, encamiñeime pola estrada da costa que leva ata a A Guarda, o mar rompía con violencia contra as rochas, non estaba mal pero o seu estado limitaba as opcións de pesca, así que me dirixín cara á enseada situada á dereita de Punta Sentinela, pois era a opción máis razoable xunto a dúas pequenas enseadas de Santa María de Oia. Empezaba a amencer cando cheguei á primeira postura, o mar traballaba un punto por enriba do ideal pero tomando precaucións podíase intentar. Baixei o pequeno acantilado que me abrigaba do sur, aínda que aquel día o tempo era estable e soleado, fun alí porque o mar perdía parte da súa forza e me ofrecía certa seguridade. Traballei a zona con diversos reclamos, pero non sinalei peixe ningún, así que continuei coa visita a Santa María de Oia e o único que tiña despois de dúas horas era un completo e desolador capote e optei por deixalo.
Cando viña de regreso coa intención de volver para casa, observei dende a antiga estrada do tranvía á altura de Saiáns, como o mar traballaba dunha forma interesante, así que decidín baixar ata a praia máis que nada por matar o tempo, non tiña nada mellor que facer. Efectivamente, cando cheguei as condicións non eran malas: a praia estaba limpa de algas, a marea levaba baixando catro horas, o mar rompía resoando con forza e a auga tiña certa turbidez. Pero o que mais chamoume a atención foi que no centro da praia se formaba un grande remuíño que revolvía o fondo areento, recordándome experiencias pasadas na Costa da Vela (Donón), onde no mes de agosto dese mesmo ano nun remuíño similar tivera un día inesquecible coa pesca de 17 robalizas. Así que, me dispuxen a probar aproveitando a oportunidade para experimentar cun tipo de cucharita que ata aí nunca utilizara e que me recomendara o dono da armaría Atlántica, Tonino para os amigos, tamén pescador e mellor persoa, insistiume ata convencerme para que levase e probase un tipo de “cucharita” que, segundo el, era moi pescadora e que estaba a causar furor no mediterráneo. Era a Toby de 25 gramos, que en prezo case triplicaba á Evy de 28 gramos, sendo esta última a mais requirida polo seu competitivo prezo. Fíxenlle caso e conseguín un par delas. Así que montei a cana coa “cucharita” recomendada e me dispuxen a probala.
Lancei por enriba do remuíño, ao que superaba con facilidade, recordando a táctica de Donón, deixábaa chegar ao fondo e arrastrábaa uns metros ao principio, apurándoa a continuación para traela a medias augas, procuraba arrancar con forza ao pasar polo centro do remuíño, e xa no primeiro lance, pouco despois de superalo, sentín a primeira picada, forte e seca pero non moi potente, pero si o suficiente para ofrecer certa resistencia. Cando conseguín arrimala observei que non viña soa, un grupo acompañábaa case ata a beira. Tiña comigo unha bolsa feita con rede de pesca, mentres introducía nela ao animal xa pensaba en que probablemente ía repetir a operación mais dunha vez, lancei de novo cara ao remuíño, ao saír del repetiuse a picada, e así unha e outra vez ata oito veces, pezas todas elas de entre 600 e 800 gramos de peso, facíaseme tarde e como xa había un tempo que non sentía picada ningunha, decidín irme á casa comer.
Despois de comer volvín ansioso a Saiáns. O mar estaba a subir e sopraba unha lixeira brisa, o remuíño practicamente desaparecera. Montei a cana e dispúxenme a reiniciar a "pesca" da mañá, pero despois de intentalo numerosas veces ao longo da praia, cheguei á conclusión de que o peixe xa non estaba alí. Había que buscalo. Primeiro despraceime a unhas rochas á miña esquerda e despois de traballar esa zona tampouco as atopei, entón atravesei a praia e busqueinas á dereita onde hai unha pequena enseada, postura coñecida por un monolito de pedra que marca un pequeno miradoiro. Situeime sobre unha rocha, que con mar e a marea alta a resaca molla, aquel día o mar por veces salpicaba, acomodeime na pedra e comecei a lanzar á fronte onde o fondo é areento, deixaba chegar a “cucharita” ata o leito de area para arrastrala uns metros ata que esta subía por inercia, non tardei moito e sentir a primeira picada, era unha robaliza similar en tamaño ás da mañá, volvín lanzar unha e outra vez co mesmo resultado, xa perdera a conta das capturadas, era tal a voráxine que cando se me soltaba unha ao arrastrala, viña outra e atacaba a “cucharita”, comían cunha avidez desaforada. A mancha de peixe, a medida que ía pescando robalizas, víñase achegando á terra. Era espectacular, había centos, ¡ que digo!, miles de robalizas e non esaxero, a que custa crelo, pero foi tan certo como que algún día teño que morrer. Ao lanzar e capturar peixe unha e outra vez, o esforzo ao que estaba a someter o carrete era moi grande e este, que xa estaba algo tocado polo uso, resentiuse avariándose; aínda que o carrete recollía, cando a forza dunha robaliza lle facía fronte este se atoraba e non ía. Non levaba outro de reposto, así que continuei pescando con el e cando tiña un peixe cravado, literalmente arrastrábao levantando a punteira da cana cara a arriba e atrás, ao afrouxar o carrete recollía a sedela que arrastrara, era esgotador, comprendín que así non podía seguir, acabei perdendo unha hora de pesca que era o que faltaba para o anoitecer. Recollín o peixe que tiña ciscado ás miñas costas por varios ocos da rocha, 23 pezas en total, que sumaban uns quince quilos, non estaba mal, pena de carrete avariado, seguramente pasase das trinta. A partir desta experiencia procurei sempre, ao ir pescar, levar comigo un equipo de reposto, pois non era cuestión de perder as oportunidades que como contagotas a fortuna poñía no teu camiño.
