A PESCA
A pesca, como práctica humana para conseguir proteínas para a súa alimentación, remóntase aos albores dos tempos. Os nosos antecesores, os cromañóns, e os nosos primos, os neandertales, deixáronnos vestixios que corroboran a importancia que a pesca e o marisqueo tiñan na súa alimentación.
A eles, ao igual que a nós, gustáballes pescar e, igual que algúns de nós, practicábana, aínda que eles máis que por pracer era por necesidade. En aqueles tempos as robalizas, igual que todo o peixe en xeral, abundaban, o que fallaba era a tecnoloxía pero non o enxeño. A capacidade do intelecto daqueles homes para pensar e desenvolver ideas era a mesma que a nosa na actualidade, o paso das xeracións levou a acumular experiencias e coñecementos ata as xeracións actuais. Nós recollemos e desenvolvemos o que eles sementaron e sobrevivimos pola transmisión social da grande información acumulada. Só hai que poñerse na pel dos nosos antepasados para imaxinar como se amañában para capturar peixes para a súa, seguramente, pouco abundante e nada periódica alimentación. Xogaban coa vantaxe da abundancia do peixe, pero este era escorregadizo e pouco visible, así que agudizando o enxeño construían trampas aproveitando as subidas e baixadas das mareas e as revoltas naturais que, ao quedaren en seco, servían de eventuais pesqueiras que eles afondaban e ampliaban movendo pedras de certo tamaño, conseguindo que algúns peixes quedasen illados no seu interior. De cando en vez tiñan que reconstruilas porque a forza do mar tiráballes as pedras que conformaban as pesqueiras. Nos esteiros dos ríos, como o Lagares ou o Miñor, colocaban aparellos trenzados coma se fose unha rede feitos con ramas, varas, vimbios, etc., para, aproveitando a baixada da marea, atrapar aos peixes que enmallaban nas súas trampas: muxos (lisas) sobre todo, e porque non, algunha robaliza.
Por sorte, iso xa pasou e grazas aos medios dos que dispoñemos actualmente capturar un peixe para os pescadores deportivos é máis unha diversión que un traballo. Pero na nosa contra vai a presión que actualmente desenvolvemos sobre o medio e a natureza. O impacto está a ser tan grande que o que necesitou miles e miles de anos para ser unha fonte de recursos ao servizo da humanidade, esgótase nuns decenios e xa só nos queda a algúns o consolo dos recordos; "calquera tempo pasado foi mellor", isto que parece un perogrullada non o é. O paso do tempo alambica as oportunidades de tal forma que só os máis pacientes poden revivir a contagotas aquelas experiencias tan gratificantes, pero para algúns románticos coma min segue pagando a pena. Estou a falar da pesca deportiva, pero o mesmo razoamento vale para a pesca extractiva en xeral.
A partir desta reconsideración a cana combineina coa pluma (gózase dúas veces).
Os que levamos máis dunha década visitando asiduamente o mar para practicar "spinning", sabemos que nunca hai dous días iguais e que as circunstancias cambian mesmo dun momento para outro. Os condicionantes son tantos e tan variados que cada día é unha aventura, a inseguridade do resultado final é unha caixa de sorpresas, a maioría dos días non son produtivos en capturas, pero algún destes se non vas obsesionado con pescar como sexa, producen tal ensimesmamento e integración coa práctica e coñecemento do lugar visitado, que ao final dás todo por bo e arraiga en ti a necesidade de volver unha e outra vez ata entender o cándo e cómo neste tipo de pesca. Cando consegues comprender ese cándo e ese cómo, as frustracións diminúen en consonancia coas satisfaccións, isto non quere dicir que vaias pescar sempre, pero si que vas gañar en confianza e, chegado a este punto, o premio non tarda en aparecer. Unha pescata sempre fai esquecer cen fracasos, o importante é aproveitar a oportunidade cando se presenta e non nos sorprenda mal armados. Da gloria ao fracaso non hai máis que un exceso de confianza, todos os nosos esforzos (nunca mellor dito) dependen dun fío. Tampouco hai que desesperar se algunha vez perdemos; se facemos as cousas ben, o balance sempre será positivo.
Agora mesmo gozo con cada peixe que capturo infinitamente máis que antes, pois só pesco escollendo presas de certo tamaño; os espécimes inmaturos xa non causan en min ningunha emoción, e si a satisfacción de devolvelos á vida; xa cumprín con creces a miña cota, e aínda que a presión que eu exercín foi mínima proporcionalmente sobre o mar, eu tamén me sinto responsable en todas e cada unha das súas vertentes. Isto non quere dicir que renegue das miñas experiencias como pescador, pois nos momentos que exercín sen auto limitarme, non fun consciente do futuro de miseria que ás xeracións vindeiras lles deparará noso maltratado amigo, o mar.
