21-08-1994
Aínda que estaba de vacacións, aquel día madruguei, porque sabía que, se quería ser protagonista dun episodio memorable de pesca, tiña que ser así. Cando me levantei aínda era noite pechada, debía darme présa, pois tiña que estar enriba da pedra xusto ao empezar a romper o día, pedra á que me empolicara en distintas ocasións con desigual sorte. Pero eu esa mañá estaba convencido de que era a miña grande oportunidade.
Cando baixaba polo acantilado a penas vía como os meus pés enfilaban con lentitude e serenidade polo sinuoso sendeiro que discorría entre toxos que rabuñaban as miñas pernas: non tiña sensación de perigo, estaba familiarizado con cada pedra, curva e chanzos que o conformaban, así que lento pero seguro accedín á gran rocha, que a pesar da súa altura, cando o mar se embravecía con virulencia arrasábaa ata mollar os últimos toxos do camiño. Pero aínda que aquel día o mar roncaba e estrelábase estrondosamente contra a rocha, facíao dunha forma moderadamente compasada, soaba forte pero cunha harmonía relaxante, a marea estaba baixando e pouco a pouco as ondas ían rompendo cada vez máis lonxe. A gran rocha, a medida que perdía altura, introducíase no mar; a punta, cando a marea estaba chea, quedaba illada, pero cando eu cheguei xa era accesible. Empoliqueime a ela, o mar golpeaba na súa base abríndose e estrelándose a ambos os dous lados lavando a miña retagarda. Arriba atopábame cómodo e seguro, a pesar de que de cando en vez o mar me salpicaba. Despreguei a miña cana e montei un "rapala", vareando ao meu arredor, e nos meus dous primeiros lances conseguín dúas preciosas robalizas. Mentres, aclarou o día; a mañá prometía, pero a pesar da miña insistencia durante case unha hora non sentín picada algunha. Empezaba a desanimarme. Entón, ao ver que a marea baixara de tal forma que à miña esquerda o mar xa non golpeaba contra as rochas, se non que rompía antes sobre o fondo areento, rebentándoo e formando unha especie de gran remuíño, cambiei de situación e decidín cambiar o "rapala" por unha “cucharita” de 28 gramos que me permitía alcanzar a zona do remuíño. Lancei sen demasiado entusiasmo; nada conseguín ata que decidín arriscar deixando baixar a “cucharita” ao fondo, o leito era areento, así que a trouxen arrastrándoa uns metros ata empezar a acelerar para poder librar unhas pequenas rochas que había por diante e, xusto aí, sentín unha picada potente e unha loita dun animal de certa enxulla. Efectivamente, cando conseguín vencer o animal e sacalo a terra, este andaba por preto dos dous quilos de peso.
Animado polo trofeo que acababa de conquistar, repetín o lance con parecido resultado, e así unha e outra vez, ata catorce veces, robalizas todas elas de entre un quilo e medio e os dous.
Pero o mellor estaba por chegar. Eran xa preto das dez da mañá, levaba case dúas horas de éxtase continua, as miñas costas comezaban a resentirse e, de súpeto, sentín unha picada descomunal, tan forte era a tracción do peixe, que pola miña falta de pericia e pouca experiencia -aínda non controlaba demasiado ben a forma de regular a forza da tracción do carrete- tiña demasiado apertado o regulador e ademais o freo posto, así que estivemos o peixe e eu tensando a sedela un anaco bastante longo, que a min se me fixo eterno, ata que por fin o animal empezou a ceder e isto me permitiu ir achegándoo, non sen traballo, ao pé da rocha onde eu me atopaba, ao ser esta lisa e en forma de rampla permitiume varalo e sacalo sen maior dificultade a pesar de dobrar en peso ás anteriores. Rapidamente volvín lanzar esperando unha nova picada, pero despois de varios intentos comprendín que "a batalla" estaba acabada, era coma se capturase o xeneral que as dirixía, retirándose estas do campo de batalla.
O sol empezaba a picar, había que darse présa, recoller e marchar, pero xurdiu un problema por falta de previsión, levaba comigo un par de bolsas de plástico e, ¡ Horror!, cando empecei a subir o acantilado rompeu o fondo das bolsas, rodando as robalizas polo chan. Recollín o peixe e laveino nunha poza; tiña un problema e non o sabía como resolver, intenteino trenzando a sedela de pesca, pero non resistiu. Empezaba a desesperar, víame subindo e baixando o acantilado varias veces ata o coche e non me sentía con forzas. Levaba comigo a cazadora dun chándal e, desesperado, ía intentar a confección dun saco cando vexo que a miña salvación a tiña na man: o cordón do colo do chándal! Por fin dera coa solución. Así que fixen un rosario co peixe e, cargándoo ao ombro, me dispuxen a subir polo sendeiro do acantilado. O peixe colgaba das miñas costas e cubría o meu peito ata os xeonllos. Ao pouco empecei a bufar, pois a costa era nalgúns tramos moi empinada, obrigándome a parar de cando en vez para coller resollo. O sol dábame implacable na cara, estaba rebentado pero animábame pensar que arriba, ao final do acantilado, estaba o final do meu sufrimento. Cando cheguei ao coche, un Passat do 88, o meu alivio foi total, introducín o peixe no maleteiro e nese momento fun consciente de que varias persoas me observaban con interese. Arranquei o coche e dirixinme ao cámping de Nerga onde estaba a acampar.
Eran case as doce do día 21 de agosto de 1994, domingo para ser máis exactos. Cando cheguei procedente de Donón, recordo que fun buscar dous caldeiros de auga salgada para lavar o peixe, repartino polas distintas neveiras do cámping para non o botar a perder e parte do peixe regaleino a aqueles que mo conservaron ata o día seguinte que o levei ao Berbés. O que máis lamento é que non posúo ningunha foto desta, para min, "fazaña, pois aínda tardei en ser plenamente consciente da dificultade e mérito deste feito, ao que non lle din maior importancia ata que coa perspectiva do tempo o empecei a valorar na súa xusta medida.
