1989
A finais dos anos oitenta do século pasado, despois da miña primeira experiencia en outubro de 1986, continuei pescando nos peiraos con camarón vivo. Non se me daba mal aquel tipo de pesca, dende a miña primeira experiencia ata o verán de 1990, practicamente empregaba boa parte do meu tempo libre pescando nos peiraos, coa excepción das vacacións e algunha que outra visita á costa de Cabo Estai, onde tamén nalgunha ocasión pesquei con camarón vivo e boia. Por aquela época empezaba a pasar as vacacións de verán acampado en Cabo Home, onde pescaba a fondo, aínda non se me ocorrera practicar o "vareo" (spinning). As poucas robalizas que capturaba recordo pescalas a fondo con lura como cebo e excepcionalmente algunha pequena con bicho, o habitual con este cebo era pescar bogas, muxos, castañetas bravas e algún pinto ou maragota.
As miñas mellores experiencias seguían sendo no peirao pescando con camarón vivo, deste xeito acumulei centos de experiencias onde pescaba robalizas dun tamaño menor, aínda que algunhas, as maiores, superaban por pouco o quilo. Todo isto me serviu para ir facéndome como pescador e comprender pouco a pouco o cando, o como, e o porqué tan importante neste tipo de pesca tan selectiva.
Teño unha escena gravada na miña memoria que non se me esquecerá nunca. Unha tarde de verán, o sol iluminaba dándolle unha claridade inmaculada ao día, eu atopábame pescando en Bouzas empregando como cebo camarón vivo, ía percorrendo os diversos peiraos e fondeadoiros en busca dalgunha robaliza que levar ao cesto, nunha esquina dun dos fondeadoiros interiores o sol penetraba a través da auga, iluminando unha zona que facía contraste coa sombra que proxectaba unha embarcación que estaba alí atracada. A marea estaba baixa e o sol iluminaba con meridiana claridade mesmo o fondo, onde para a miña sorpresa vi como un grupo de robalizas se mantiñan case inertes na zona soleada. Eu situeime de tal forma que o sol me daba de fronte e a miña sombra se proxectaba cara ao peirao, procurando pasar desapercibido. Con sumo coidado afundín a liña da que pendía un camarón vivo e fun achegándoo á zona onde as robalizas permanecían indiferentes a todo o que as rodeaba. A chegada do camarón parecía, para o meu desespero, non enturbar o comportamento indiferente do grupo, pero, de súpeto, unha das robalizas, a máis pequena do grupo, achegouse ao camarón, este movíase con desespero, e cando parecía que o ía comer, golpeouno co corpo como apartándoo e seguiu merodeando pola zona ignorando tan exquisito manxar. Eu, sorprendido por esta forma de actuar, non fixen nada e quedei moi quieto observando aquel comportamento que eu acusaba cando menos de estraño pero interesante, pacientemente esperaba a que aqueles animais reaccionasen da forma en que eu consideraba máis racional, que era que acabasen por comer o camarón ou que pola contra se afastasen, pero nin unha cousa nin a outra sucedeu. Alí continuaban indiferentes a todo, mesmo cheguei a sospeitar que a pesar da miña coidadosa posta en escena, eran conscientes da miña presenza. Pasado un tempo, na lámina de auga, algúns pequenos obxectos que por alí flotaban, empezaron pouco a pouco a moverse e a trasladarse, empezaba a subir a marea con forza e o grupo de robalizas comezaron tamén pouco a pouco a merodear en busca de alimento, unha delas, a máis grande, foi directamente a polo camarón ao que golpeou co seu corpo e deseguido embocou pola cola tragándoo. Rapidamente ao sentir como tiraba da liña, levantei a cana, pois ela mesma se cravara. O grupo, ao ver que esta subía, seguírona ata que, desconcertadas, virona desaparecer. Volvín encarnar outro camarón e repetiuse a mesma forma de proceder, pero o curioso é que empezaron a aparecer máis robalizas, penso que atraídas pola actividade das que comían uns camaróns que botaba para entretelas e non se fosen. Empezaba a ser consciente de que estaba testemuñando algo moi peculiar e difícil de ver con aquela claridade. Levaba capturado preto dunha decena de pezas cando a última, ao tirar e recoller para subila, a medio camiño soltouse, o animal dorido e desconcertado fuxiu rapidamente do lugar, levando consigo ao resto que seguían o ronsel descontrolado do animal ferido. Se se ten o peixe ao alcance e encelado co teu reclamo, é letal que se che solte unha, porque na súa fuxida arrastrará ás demais, sendo mellor abandonar a zona e buscar outra o máis afastado posible, a non ser que haxa tal número delas, que a confusión non alcance a todo o grupo. Se isto algunha vez nos sucede hai que pensar que estamos ante un cardume de extraordinarias proporcións. Algo que ao longo dunha vida pescando sucede en contadas ocasións (ver Vórtice en Saiáns).
Sempre ata aquí pescara con cebo natural, nunca experimentara con artificiais, pois naquel tempo eu era un descrido, non concibía que un peixe podía ser enganado por algo non comestible, e ademais inerte ao que había que dalo vida, consideraba que aquilo era algo moi difícil de lograr. Ata que un día fun testemuña de algo que revolucionou o meu xeito de pescar. Observei por casualidade como un novo pescador dende unha embarcación cunha cana lanzaba e recollía continuamente un reclamo que eu non alcanzaba a ver con claridade. Sabía do uso de artificiais como "cucharitas" e "rapalas" en ríos e na rompente da costa de mar aberto, pero nunca vira ata alí facelo en augas interiores e tranquilas dos peiraos. Fixei a miña atención nel e vi como levantaba un peixe que me pareceu unha robaliza e non tardando moito levanto outra e outra, continuando sucesivamente con aquel ritual que a min estaba a romper todos os esquemas, facendo que me reformulase o meu xeito de pescar. Creo que o pescador non foi consciente de que lle estaba a observar, pouco a pouco se foi achegando ao peirao e alcancei a distinguir o reclamo que empregaba, era un pequeno rapala que manexaba con mestría: lanzaba e ao contactar o reclamo coa auga non recollía de inmediato, senón que deixando a sedela en banda deixaba que este se afundise uns metros para empezar a recoller, cousa que facía con paradas intermitentes e pequenos cambios de dirección coa punteira da cana. O que acababa de ver deixoume asombrado e cheo de curiosidade por experimentar aquela forma de pesca. Así que me dirixín a unha armaría onde conseguín varios "rapalas" que alí me recomendaron. Recordo que vi un folleto de propaganda da casa "rapala", onde facía unhas recomendacións sobre cores a empregar, aquilo chamou poderosamente a miña atención, pois ata alí sempre pensara que os peixes non distinguían cores, senón que o máximo que distinguían eran distintas tonalidades. Elixín uns peixiños de nove centímetros afundibles de tres cores diferentes: un gris (cor orixinal) o máis aproximado á cor real, outro azul pálido e, finalmente, un coa barriga laranxa coñecido por especial, este último era o que con máis reticencia levei polo seu aspecto pouco natural. Pero habería de ser este último co que me estrearía cunha pescata memorable unha tarde en Bouzas, onde practicamente sen fallar lance conseguín pescar máis de trinta robalizas, o que de verdade me enganchase definitivamente a este tipo de pesca. A partir de aí o "Countdouwn especial" de 9 centímetros nos peiraos e máis tarde o de 11 cm na costa ofrecéronme xornadas inesquecibles de pesca. Durante uns anos idealicei de tal forma este artificial que practicamente esquecín e descartei definitivamente o emprego de cebo natural para pescar. Resultaba moi cómodo e limpo, ofrecéndoche máis liberdade de movemento e pouco a pouco funme afastando dos peiraos, empezando a visitar asiduamente a costa, menos prolífica pero máis satisfactoria. A natureza salvaxe do mar aberto exerceu sobre min un atractivo que me cativou para sempre.
