lunes, 28 de diciembre de 2015

LO PRIORITARIO


      Con el resultado de las elecciones aun caliente, se prevé muy difícil la puesta en marcha de un gobierno basado en la defensa del interés general y en el que no quepa el más mínimo indicio de corrupción ni de favoritismo.

     La prioridad, es cubrir las más elementales necesidades vitales de nuestros compatriotas más necesitados. No se puede caer en el cinismo de perder tiempo y energías en cosas que si bien son importantes, en este momento se antojan secundarias. Primero y antes de nada hay que restablecer la Justicia social y luchar contra la corrupción  para poner fin a la desigualdad. No es prioritario traspasar o dejar de traspasar líneas imaginarias, lo prioritario es rescatar a las familias que están sufriendo. Demos una oportunidad a la solidaridad, la altura de miras será la confraternidad pues una parte muy grande de nuestra sociedad se encuentra en emergencia social.

lunes, 14 de diciembre de 2015

¿POR QUÉ NO OS PRESENTÁIS A LAS ELECCIONES?


     El poder mediático (prensa, radio y televisión) nos pide a los electores responsabilidad, dando a entender que es muy peligroso votar por aquellos que de gobierno nunca han tenido responsabilidad, y que no nos decantemos por experimentos que nunca se saben como terminarán.

     Los electores lo que si ya sabemos es como han terminado por perjudicarnos los partidos que nos han gobernado en las dos últimas legislaturas. Nos han demostrado por activa y por pasiva su capacidad para solventar los problemas de la banca, de las grandes corporaciones, de las grandes fortunas y de paso de su  propia economía personal y familiar, apoyándose unos a otros para alimentar a esa casta de vividores, corruptos e irresponsables que hasta ahora nos han gobernado, si a lo que sufrimos hasta ahora se le puede llamar gobernar.

      Cuando el 11 M, a los activistas que con el tiempo han conformado Podemos, se les dijo con tono desafiante y socarrón ¿Por qué no os presentáis a las elecciones con un programa concreto y vemos cuantos ciudadanos os votan? Seguro que no os atrevéis. Ahora, después de un arduo esfuerzo y compromiso son ya alternativa al poder con posibilidades reales de gobernar. Puesta la pica en Flandes, nos toca a los trabajadores y a la gente de bien rematar.

domingo, 8 de noviembre de 2015

MI GENERAL


     Un gobierno lleno de "chorizos" quiere manchar la trayectoria de un militar ejemplar, y todo porqué se sienten traicionados por un teniente general que ellos creían de su casta. No acaban de entender que él como demócrata que es, no puede aceptar por más tiempo, que una institución como el ejército siga siendo utilizada, por personajes como Morenés, para sus negocios como comisionista del trafico de armas, entre otras irregularidades que menoscaban y desprestigian a un ejército que siempre tiene que estar al servicio del Estado y no favoreciendo el interés particular.

     Nunca pensé que algún día llegara a admirar a un general, y ese día llegó. Julio Rodriguez Fernández demuestra ser un gran hombre, comprometido y honesto, es un honor para todos los españoles de bien que un hombre de esta talla moral se haya comprometido con la democracia, apoyando a un partido tan democrático como los demás, ojalá Podemos gane las elecciones y tengamos un magnífico ministro de defensa, para que por fin España sea un país completamente democrático donde todos los españoles estemos orgullosos de ser compatriotas bajo el paraguas de una patria común y sea normal que un general luche por la justicia, la democracia y la libertad. 

miércoles, 4 de noviembre de 2015

LOS ACOJONADOS Y LA MOCHILA.


     Cuando por fin parecía que las clases asalariadas, absolutamente mayoritarias en este país, habían cogido el camino correcto para ganar en las urnas y recuperar la dignidad expoliada por el liberalismo mas salvaje que entró a saco robándonos derechos y salarios. Resulta que nos entra el acojone y ya vamos de nuevo de culo y cuesta abajo, nos regalan una mochila nueva con más de lo mismo y nos sobreviene la rajada. No se si es por ignorancia o cobardía pero a muchos de nosotros nos ha entrado el tembleque del vértigo y ya nos hemos acojonado, tanto presumir de que ahora al fin si habíamos dado con la tecla correcta con Podemos que al final parece que vamos a optar por un sucedáneo preparado, de prisa y corriendo, por aquellos a los que por fin habíamos acojonado. La revolución nos da miedo y nos conformamos con la superficial limpieza que representa Albert Rivera. 

     Hay que pensar, y si se piensa con detenimiento, se sopesan todos los gravísimos acontecimientos producidos en los últimos tiempos, de los cuales son responsables, unos por acción y otros por omisión, los miserables e inútiles gobernantes que hemos tenido en las dos últimas legislaturas. Tendremos que tomar partido por la verdad, la justicia y la utilidad pública, cosas que no defienden, como quedó ya bien demostrado, los partidos pro-actualsistema y su mochila donde llevan sus propuestas; continuar con las sicav, salvaguardando los intereses de los millonarios y defendiendo la nueva reorganización del capitalismo más explotador, bendiciendo el acuerdo internacional de libre comercio entre E.E.U.U. y la Unión Europea, el TTIP un sueño neoliberal y una pesadilla antidemocrática para la mejor explotación y saqueo de las masas trabajadoras.   


viernes, 2 de octubre de 2015

Relatos dun pescador afortunado: MEA CULPA

                                                         

                                                                  MEA CULPA
                                                             1-05-1.990


     Aquel día festivo, foi un día de pesca de extraordinarias connotacións: foi un día en que a mesura, a racionalidade e a proporción faltaron á realidade da lóxica e o sentido común. Non volvín ver nada que se aproximase a tal desenfreo, a aquela voráxine de loucura, era coma se asistise a un suicidio colectivo.

     Recordo que levaba uns días seguindo o rastro que me marcaban grupos de cardumes formados por alevín de sardiñas que servían de alimento, así mesmo, a cardumes de robalizas. Estas, presas dunha voracidade inconmensurable, atacábanas con tal avidez, que máis que comer parecía que gozaban coa voráxine de sangue e morte. Ao coincidir a preamar cunha marea viva, parte das pequenas sardiñas, ao saltar escapando dos seus depredadores, chegaban a superar a coroación do peirao, quedando moitas delas "varadas" no interior dos pneumáticos que servían de defensas para protexer os peiraos dos golpes das embarcacións.

     Impresionaba a crueza do comportamento animal, como o peixe grande devoraba o pequeno, atacándoo sen contemplacións de ningunha clase. Despois de observar e analizar o que alí sucedía, montei a cana cunha “cucharita” francesa, apoiada cun chumbo perdigonar con xiratorio que me permitía un lance longo e ben dirixido. Lanzaba todo o forte que podía para superar o cardume, pechaba a agulla do carrete ao contactar o reclamo coa auga, evitando con iso que liase a cucharita coa sedela, deixándoa baixar uns cinco metros para a continuación recoller apurando e en zing zang, xa que deste xeito incitaba a voracidade das pezas máis grandes, posto que estas adoitan ocupar as posicións mais profundas dentro dos cardumes.

      Xa dende o primeiro momento en que empecei a lanzar, as picadas empezaron a producirse sen tregua e, para a miña sorpresa, eran dun tamaño superior ao esperado.  Eran as nove da mañá e a marea subía xa con forza, non fallaba lance, ás dúas horas daquela voráxine aquilo converteuse nunha orxía de sangue e morte. Sen decatarme, o meu atávico instinto depredador fíxome perder o sentido da nobre práctica da pesca deportiva. Chegou un momento no que xa non gozaba co que facía, solo movíame a ambición de acumular quilos e encher sacos de robalizas para facer diñeiro coa súa venda; xa non capturaba peixes, amontoaba billetes. Foron horas de traballo intenso e duro, pero ben pagado, preto de coarenta quilos de robalizas, encheron o maleteiro do coche, que sumadas a outras pescatas nesos días traducironse en máis de cen mil das antigas pesetas. Co paso do tempo, a ética daquel comportamento, non me parece a máis acertada, pero en aquel momento e naqueles tempos, aquel comportamento asumíao como algo natural, aínda que agora vaia en contra dos meus principios.

     Esta pesca que aquí relato é quizais a única da que non me sinto especialmente orgulloso. A fortuna acompañoume, pero por un momento deixei que a avaricia e o interese anubrasen os meus sentidos, perdendo a miña condición de pescador deportivo.

jueves, 24 de septiembre de 2015

AL NATURAL O EN ESCABECHE


     Cuando tu pescadera te comenta que tiene un mejillón, muy, muy, pero que muy bueno y muy rico, tu lo tomas como una defensa y glorificación del producto "da batea galega". Pero cuando te lo dice una mujer en edad de merecer y bien que lo merece (no me pregunten el que), y además te mira a los ojos, tú te quedas encandilado y sales del paso diciéndole que eso hay que probarlo al natural o en escabeche.

     A estas alturas del relato, tanto el lector como yo aun tenemos dudas de como tomarlo, si aun por encima ella te sonríe mirándote con fijeza ya piensas en el desafío, o lo tomas o lo dejas (el mejillón) al natural o en escabeche.

sábado, 12 de septiembre de 2015

EXTRAPOLANDO LA DIADA


     Mi intención con este escrito no es inmiscuirme en las cuitas entre nacionalistas y no nacionalistas con motivo de la magnificada (con merecimiento) Diada del pueblo catalán.

     Los medios afines al nacionalismo catalán, manifiestan como un éxito arrollador, la asistencia de un millón y medio de personas a esta última Diada celebrada en Barcelona. Hay que reconocer que tiene su mérito, no es fácil sacar a la calle a uno de cada cinco catalanes y que se manifiesten todos unidos en pos de la nación catalana (otro gallo nos cantaría a nosotros los gallegos si nuestros nacionalistas fueran reconocidos así por el pueblo).

     Si extrapolamos lo acontecido en Barcelona (movilizar a 1.5 millones de personas sobre 7.5 millones) a lo acontecido en Vigo días atrás (movilizar a 200.000 personas sobre 600.000), vemos que, proporcionalmente es aun más meritorio sacar a la calle, como se sacó a manifestarse, una de cada tres personas que habitan en el área de influencia del nuevo hospital Alvaro Cunqueiro.

     Lo que quiero decir es que una manifestación tan descomunal como la de Vigo ha pasado de puntillas para los medios informativos, no dándose a conocer y valorar como es debido. La Xunta a solapado todo lo que ha podido, que no es poco, un hito verdaderamente estratosférico como nunca había acontecido.

sábado, 5 de septiembre de 2015

LOS "BOA FE" SOMOS 200.000


     Los partidos podridos de corrupción son incapaces de renovarse expulsando a todos los mangantes y oportunistas que actualmente militan en sus filas. El partido carroñero y demagogo por antonomasia, en su desvergüenza se permite insultar a todos y cada uno de los ciudadanos que nos hemos manifestado, al dudar de nuestra inteligencia a la hora de comprender y entender como se gestiona la sanidad pública e universal. 

     Cierto es que el PSOE se ha convertido en un partido sectáreo y lleno de oportunistas, pero más cierto es que el PP, aparte de ser una secta, también llena de golfos oportunistas, es la herramienta que sirve a los explotadores. El beneficio económico es la razón de su existencia, el lucro que toda actividad conlleva ellos lo convierten en espolio especulativo, son usureros, avaros y codiciosos, y al ser esto así las consecuencias las tenemos ya aquí con el negocio montado de cuatro amiguetes en el Alvaro Cunqueiro. Los 200.000 "boa fe" (ingenuos o tontos según el presidente de todos los gallegos), parece que le han jodido el negocio a los 200 carroñeros afines al partido, que aparte de corrupto, es incompetente, burro y delincuente.

jueves, 27 de agosto de 2015

HASTA QUE EL CUERPO AGUANTE


     Hoy es mi último día como policía portuario, me prejubilo con 62 tacos y con la impresión de que el proceso fue de una naturalidad aplastante, llegó como llegan las cosas previamente planificadas, sin sorpresas, como cuando un río desemboca  y se queda sin cauce, extendiéndose ante ti todo un mar de posibilidades. Desde tumbado en el sofá a dormitar viendo la televisión acumulando grasa y colesterol hasta reventar, o empezar a explorar las posibilidades que la nueva circunstancia te da.

     Por supuesto lo del sofá lo descarto, aunque de forma puntual alguna cabezada he de dar. Coger la caña e irme a pescar no lo voy a descartar, como tampoco una vuelta en bicicleta para pasear la jeta. Caminar, caminaré; viajar, viajare; soñar, soñaré, me reiré, lloraré, me emocionaré y disfrutaré hasta que el cuerpo aguante... y no se apalanque.

miércoles, 19 de agosto de 2015

CATÁSTROFE BÍBLICA


     Hasta ahora la lógica y el sentido común nos dicen una cosa, el mundo de la política otra. Nos venden su mundo como el mejor de los mundos posibles, o yo o el caos.

     Una catástrofe de dimensiones bíblicas es lo que acontecerá en esta país si llegan al poder los de Podemos. Pero que nos cuenta el Sr. Margallo si él forma parte de un equipo de gobierno completamente corrupto (unos por acción y otros por omisión), que ha llevado a la ruina económica a la mitad de la población de este país, es que esta catástrofe de dimensión nacional no cuenta.

     Esa catástrofe tan catastrófica con la que nos amenazan los inútiles fracasados, corruptos y sinvergüenzas peperos, es con el objeto de que arraigue de nuevo el voto del miedo. Miedo y asco es el que dan ellos con elementos como Rodrigo Rato, Luis Bárcenas, Fancisco Granados, Miguel Blesa, Carlos Fabra, Jaume Matas... y toda una retahila de estómagos agradecidos que desempeñan cargos menores, medianos y mayores a lo largo y ancho de la geografía nacional, como alcaldes, concejales, asesores, miembros de los consejos de administración de los diferentes entes dependientes del poder central y autonómico, desde donde se dedican como maquiavélicos buscones a la prebenda y a la dádiva con catastróficas consecuencias y no precisamente bíblicas.

sábado, 15 de agosto de 2015

TIC, TAC; TIC, TAC; TIC, TAC...


     El margen de actuación que hay en política es muy pequeño, ya está todo inventado y condicionado por compromisos que nuestros políticos han firmado, pero el margen de juego político en la dignidad, legalidad, solidaridad y limpieza es tan grande que solo con acabar con la corrupción y tener una buena y sana intención, las cosas irán mejor para la mayoría de la población. La falta de voluntad por parte de los que nos gobiernan nos obliga a esperar, poco a poco pero sin pausa el tiempo corre y todo llegará, tic, tac; tic, tac; tic, tac...

      Segundo a segundo comienza la marcha atrás, después de tantos tic, tac por vivir, este 2015 se prevé espectacular.

      Los sistémicos andan de los nervios y juegan a meter miedo, pues su modo de vida va a cambiar. El tiempo vuela y ven que se la juegan. Todo su entramado elaborado estos años atrás obsoleto se les va a quedar. Muchos de los que viven del cuento van a tener que ponerse a trabajar; tic, tac; tic, tac; tic, tac...

      En consonancia y en paralelo la jubilación me llega al tiempo de la caída pepera. Doble motivo para  sentirme vivo. La esperanza y la ilusión crece a medida que el tiempo decrece... tic, tac; tic, tac; tic tac...

      Quizá me consideren un ingenuo por apoyar a Podemos, ya se que es una opción con muchas interrogantes políticas por discernir y que nada me garantiza su capacidad de buen gobierno, se de las dificultades que se van ha encontrar a la hora de gobernar pero también se que los que nos han gobernado hasta ahora nos han mentido y se han aprovechado del poder para mediante la corrupción, sí, y hago incapié en ello, de que con esa corrupción generalizada que ellos niegan se han enriquecido a costa del bienestar de sus compatriotas más débiles y necesitados.

        Podemos no es garantía de nada, pero soy de los que creen que juegan limpio, que son gentes  de buena voluntad y capacitadas, por eso creo que hay que votar a Podemos  y luego ya se comprobará que hay otras formas de gobernar sin que por ello se hunda la economía de nuestro país, tal y como aseguran los voceros mediáticos del miedo, siempre al servicio del poder entendido como negocio de unos pocos oligarcas y financieros.

jueves, 23 de julio de 2015

Relatos dun pescador afortunado: EXPERIMENTANDO

                                                         EXPERIMENTANDO
                                                                     1989

                                                                   

     A finais dos anos oitenta do século pasado, despois da miña primeira experiencia en outubro de 1986, continuei pescando nos peiraos con camarón vivo. Non se me daba mal aquel tipo de pesca, dende a miña primeira experiencia ata o verán de 1990, practicamente empregaba boa parte do meu tempo libre pescando nos peiraos, coa excepción das vacacións e algunha que outra visita á costa de Cabo Estai, onde tamén nalgunha ocasión pesquei con camarón vivo e boia. Por aquela época empezaba a pasar as vacacións de verán acampado en Cabo Home, onde pescaba a fondo, aínda non se me ocorrera practicar o "vareo" (spinning). As poucas robalizas que capturaba recordo pescalas a fondo con lura como cebo e excepcionalmente algunha pequena con bicho, o habitual con este cebo era pescar bogas, muxos, castañetas bravas e algún pinto ou maragota.

     As miñas mellores experiencias seguían sendo no peirao pescando con camarón vivo, deste xeito acumulei centos de experiencias onde pescaba robalizas dun tamaño menor, aínda que algunhas, as maiores, superaban por pouco o quilo. Todo isto me serviu para ir facéndome como pescador e comprender pouco a pouco o cando, o como, e o porqué tan importante neste tipo de pesca tan selectiva.

     Teño unha escena gravada na miña memoria que non se me esquecerá nunca. Unha tarde de verán, o sol iluminaba dándolle unha claridade inmaculada ao día, eu atopábame pescando en Bouzas empregando como cebo camarón vivo, ía percorrendo os diversos peiraos e fondeadoiros en busca dalgunha robaliza que levar ao cesto, nunha esquina dun dos fondeadoiros interiores o sol penetraba a través da auga, iluminando unha zona que facía contraste coa sombra que proxectaba unha embarcación que estaba alí atracada. A marea estaba baixa e o sol iluminaba con meridiana claridade mesmo o fondo, onde para a miña sorpresa vi como un grupo de robalizas se mantiñan case inertes na zona soleada. Eu situeime de tal forma que o sol me daba de fronte e a miña sombra se proxectaba cara ao peirao, procurando pasar desapercibido. Con sumo coidado afundín a liña da que pendía un camarón vivo e fun achegándoo á zona onde as robalizas permanecían indiferentes a todo o que as rodeaba. A chegada do camarón parecía, para o meu desespero, non enturbar o comportamento indiferente do grupo, pero, de súpeto, unha das robalizas, a máis pequena do grupo, achegouse ao camarón, este movíase con desespero, e cando parecía que o ía comer, golpeouno co corpo como apartándoo e seguiu merodeando pola zona ignorando tan exquisito manxar. Eu, sorprendido por esta forma de actuar, non fixen nada e quedei moi quieto observando aquel comportamento que eu acusaba cando menos de estraño pero interesante, pacientemente esperaba a que aqueles animais reaccionasen da forma en que eu consideraba máis racional, que era que acabasen por comer o camarón ou que pola contra se afastasen, pero nin unha cousa nin a outra sucedeu. Alí continuaban indiferentes a todo, mesmo cheguei a sospeitar que a pesar da miña coidadosa posta en escena, eran conscientes da miña presenza. Pasado un tempo, na lámina de auga, algúns pequenos obxectos que por alí flotaban, empezaron pouco a pouco a moverse e a trasladarse, empezaba a subir a marea con forza e o grupo de robalizas comezaron tamén pouco a pouco a merodear en busca de alimento, unha delas, a máis grande, foi directamente a polo camarón ao que golpeou co seu corpo e deseguido embocou pola cola tragándoo. Rapidamente ao sentir como tiraba da liña, levantei a cana, pois ela mesma se cravara. O grupo, ao ver que esta subía, seguírona ata que, desconcertadas,  virona desaparecer. Volvín encarnar outro camarón e repetiuse a mesma forma de proceder, pero o curioso é que empezaron a aparecer máis robalizas, penso que atraídas pola actividade das que comían uns camaróns que botaba para entretelas e non se fosen. Empezaba a ser consciente de que estaba testemuñando algo moi peculiar e difícil de ver con aquela claridade. Levaba capturado preto dunha decena de pezas cando a última, ao tirar e recoller para subila, a medio camiño soltouse, o animal dorido e desconcertado fuxiu rapidamente do lugar, levando consigo ao resto que seguían o ronsel descontrolado do animal ferido. Se se ten o peixe ao alcance e encelado co teu reclamo, é letal que se che solte unha, porque na súa fuxida arrastrará ás demais, sendo mellor abandonar a zona e buscar outra o máis afastado posible, a non ser que haxa tal número delas, que a confusión non alcance a todo o grupo. Se isto algunha vez nos sucede hai que pensar que estamos ante un cardume de extraordinarias proporcións. Algo que ao longo dunha vida pescando sucede en contadas ocasións (ver Vórtice en Saiáns).

     Sempre ata aquí pescara con cebo natural, nunca experimentara con artificiais, pois naquel tempo eu era un descrido, non concibía que un peixe podía ser enganado por algo non comestible, e ademais inerte ao que había que dalo vida, consideraba que aquilo era algo moi difícil de lograr. Ata que un día fun testemuña de algo que revolucionou o meu xeito de pescar. Observei por casualidade como un novo pescador dende unha embarcación cunha cana lanzaba e recollía continuamente un reclamo que eu non alcanzaba a ver con claridade. Sabía do uso de artificiais como "cucharitas" e "rapalas" en ríos e na rompente da costa de mar aberto, pero nunca vira ata alí facelo en augas interiores e tranquilas dos peiraos. Fixei a miña atención nel e vi como levantaba un peixe que me pareceu unha robaliza e non tardando moito levanto outra e outra, continuando sucesivamente con aquel ritual que a min estaba a romper todos os esquemas, facendo que me reformulase o meu xeito de pescar. Creo que o pescador non foi consciente de que lle estaba a observar, pouco a pouco se foi achegando ao peirao e alcancei a distinguir o reclamo que empregaba, era un pequeno rapala que manexaba con mestría: lanzaba e ao contactar o reclamo coa auga non recollía de inmediato, senón que deixando a sedela en banda deixaba que este se afundise uns metros para empezar a recoller, cousa que facía con paradas intermitentes e pequenos cambios de dirección coa punteira da cana. O que acababa de ver deixoume asombrado e cheo de curiosidade por experimentar aquela forma de pesca. Así que me dirixín a unha armaría onde conseguín varios "rapalas" que alí me recomendaron. Recordo que vi un folleto de propaganda da casa "rapala", onde facía unhas recomendacións sobre cores a empregar, aquilo chamou poderosamente a miña atención, pois ata alí sempre pensara que os peixes non distinguían cores, senón que o máximo que distinguían eran distintas tonalidades. Elixín uns peixiños de nove centímetros afundibles de tres cores diferentes: un gris (cor orixinal) o máis aproximado á cor real, outro azul pálido e, finalmente, un coa barriga laranxa coñecido por especial, este último era o que con máis reticencia levei polo seu aspecto pouco natural. Pero habería de ser este último co que me estrearía cunha pescata memorable unha tarde en Bouzas, onde practicamente sen fallar lance conseguín pescar máis de trinta robalizas, o que de verdade me enganchase definitivamente a este tipo de pesca. A partir de aí o "Countdouwn especial" de 9 centímetros nos peiraos e máis tarde o de 11 cm na costa ofrecéronme xornadas inesquecibles de pesca. Durante uns anos idealicei de tal forma este artificial que practicamente esquecín e descartei definitivamente o emprego de cebo natural para pescar. Resultaba moi cómodo e limpo, ofrecéndoche máis liberdade de movemento e pouco a pouco funme afastando dos peiraos, empezando a visitar asiduamente a costa, menos prolífica pero máis satisfactoria. A natureza salvaxe do mar aberto exerceu sobre min un atractivo que me cativou para sempre.

jueves, 16 de julio de 2015

ENTRE OLIGARCAS ANDA EL JUEGO


     No fue Tsipras quién llevó a Grecia al actual estado de quiebra económica, fueron los gobiernos ideologicamente afines a la mafia de delincuentes de cuello blanco que gobiernan actualmente la Unión Europea. Estos elementos solo atienden a la cuenta de resultados, donde el beneficio  económico prevalece sobre las necesidades vitales de los ciudadanos. Los trabajadores y sus familias siempre acaban por pagar las deudas originadas por la mala gestión y administración de los recursos generados con nuestro trabajo. Estas mafias, a las que solo les mueve el poder y el dinero, mediante la amenaza, el chantaje y la corrupción económica cambian voluntades de nuestros mejores servidores; y como aún siendo mayoría, no somos unitarios, leales, solidarios y responsables con nuestras necesidades, acaban por prevalecer incentivadas por la mafia, la división, la deslealtad, la insolidaridad y la irresponsabilidad, y así es imposible desbancar a los mafiosos si no nos comprometemos de verdad.

     Si a los bancos alemanes y franceses, que son entidades privadas que andan al negocio puro y duro, les ha salido mal la jugada haciendo negocios con los oligarcas griegos (también con los españoles), tienen que ser consecuentes con el concepto de riesgo en el que se basa el capitalismo. La solución es que los oligarcas de todos los países de la U.E. arreglen sus cuitas entre ellos, que si los oligarcas griegos se han enriquecido a cuenta de sus adláteres y compinches, asuman todos ellos las consecuencias y devuelvan lo robado unos a otros y dejen vivir a la gente del común, pues el mercado se lo han quedado ellos. 




OLIGARCA.- Cacique o tirano que forma parte de un gobierno oligárquico. Aristóteles en el siglo IV a.C. ya utilizó el termino oligarquia como el gobierno de los ricos. Sus enseñanzas en el Liceo de Atenas fueron premonitorias de la situación actual.

martes, 7 de julio de 2015

UN GRIEGO, UN FRANCÉS, UN PALANGANERO Y LA TEUTONA


     Los ricos en general  y los poderosos en particular sean del país que sean siempre están en conexión, el interés común es su nexo de unión pues suyo es el poder financiero internacional, el dinero no tiene patria pero si tiene concordancia. Si un país como Grecia es víctima de una mala administración alguna responsabilidad tendrá este poder supranacional. El pueblo llano y trabajador puede, mediante la picaresca, adquirir vicios económicos, pero para que esto suceda alguien tiene que incentivarlos y los que tenían el poder para evitar el robo y el despilfarro fueron unos gobernantes pertenecientes a la clase social que ahora demanda una deuda que fue fruto del descontrol que ellos mismos fomentaron, tiraron la piedra y ahora esconden la mano.
      
      El dinero no tiene fronteras y menos en la Unión Europea, la conveniencia a veces es incompatible con la decencia, todo es una dictadura de los poderes económicos que imponen el imperio de la economía sobre la política. Pero esta vez parece que les ha salido el tiro por la culata, tanto tiraron de la cuerda que esta rompió. El pueblo griego democráticamente pasó por las urnas y la política se impuso a la economía especulativa, la deuda se pagará de otra manera.

     Ningún gobernante europeo podría obtener hoy un respaldo de su pueblo tan masivo como el que obtuvo Tsipras. A la Sra. Merkel que le gusta más el francés que el griego, pues Hollande es su fiel escudero haciendo el papel de poli bueno, se le atragantó el griego en sus cuartos traseros. Rajoi en el papel de palanganero de la teutona, se limita a darle vaselina para que soporte mejor el dolor que escuece cosa fina.

viernes, 19 de junio de 2015

LAS ESTADISTICAS Y EL MEDIO POLLO.


     Empezaron a aplicar su estructurado plan primero con unos pocos miles, con cierto temor y desconfianza esperaron una reacción que nunca llegó, se animaron y la aplicación se extendió a cientos de miles y tampoco se reaccionó, y ahora ya son millones los trabajadores que cobran un salario mínimo en condiciones leoninas y en precario. Una forma de esclavitud que ya parecía olvidada.

     Contratados por horas, días, meses... a la calle y vuelta a empezar, sin consolidar trabajo alguno los años transcurrirán, cuando lleguen a los cincuenta sin derechos ni dignidad carne de cañón serán y a nadie parece importar. Lo importante son las estadísticas, estas dicen que se crea empleo aunque este sea precario, de mala calidad y mal pagado, y que al fin y al cabo la economía crece, lo cual intrínsecamente es cierto, es como si tú te comes un pollo y yo ninguno, estadísticamente nos comemos medio pollo cada uno.

jueves, 11 de junio de 2015

RADICALES


     Ellos, los prosistema, nos quieren mansos, no radicales, pero sus políticas no se andan con miramientos, pues de forma radical recortan salarios y derechos de las clases medias y trabajadoras. Si nuestros representantes políticos se enfrentan al expolio, los acusan de radicales, cuando la radicalidad la emplean ellos cuando hacen reformas extremas y arriesgadas que ponen en peligro el estado del bienestar, la educación pública, la sanidad y en definitiva las políticas de igualdad. En la lucha por recuperar derechos amputados de forma radical no hay termino medio o se es manso o radical, la mansedumbre siempre acaba creando servidumbre.

     Los trabajadores no podemos ser tan mansos, tenemos que entender que venimos de una tremenda derrota. La mayoría absoluta del P.P. ha servido para desmantelar nuestros derechos, algunos heredados de nuestros padres y abuelos. La lucha de clases existe y la prueba está en las medidas tan radicales hechas y planificadas por la clase alta para enriquecerse aún más a cuenta de la clase trabajadora. La política ejercida por el P.P. ha recortado de forma radical todos y cada uno de nuestros derechos para hacer negocio con ellos, estos radicales disfrazados de liberales se están enriqueciendo a pasos agigantados, nunca tan pocos han ganado tanto en tan poco tiempo y de forma tan radical.

lunes, 1 de junio de 2015

LA HOSTIA Y LOS PAPAOSTIAS


      A ver si ahora van tomando conciencia del daño. Para todos esos simpatizantes y afiliados de la conveniencia que se les acaba la subsistencia e ingresarán en el ejercito de desfavorecidos que pasan hambre y frío.

     Que hostia, pero que hostia nos hemos dado, lameculos y papaostias se van al paro, nosotros  a casa para hacer recuento de lo robado, fue bonito mientras duró que lástima que se acabó, ahora a disfrutar dejando a lameculos y papaostias a purgar.

       El lenguaje barriobajero de un alto cargo como Rita Barberá demuestra la clase y educación de la grey gobernante. La hostia que dice que se pegó no ha sido nada en proporción a todas que les metió a los papaostias que engañó.

domingo, 17 de mayo de 2015

Relatos dun pescador afortunado: A CANIÑA E O CANÓN

                                                 
                                                    A CANIÑA  E O CANÓN

                                                                1-11-1988

     Aquel festivo, día de Todos os Santos, cheguei a Bouzas ao amañecer coa intención de pasar unha agradable mañá de pesca. O día anterior capturara, aproveitando a baixamar, un puñado de camaróns que mantiven vivos nun viveiro feito cun vello bote de plástico. Aquel día, ao contrario doutros moitos, non logrei dar coas robalizas e ás dez da mañá estaba completamente desanimado, xa que non sentira nin unha triste picada. Levaba un tempo pensando en dar o salto e empezar a visitar a costa para vivir unha experiencia nova. A pesca no peirao, aínda que era moi produtiva, empezaba a facérseme moi monótona e algo aburrida. Falando con outros pescadores máis expertos, comentábanme que na costa rochosa de mar aberto tamén se podían pescar robalizas, coa vantaxe de que, en calquera momento, poderías ter a sorpresa dunha gran captura, xa que nos peiraos raramente os animais que pescaba pasaban do tamaño dun quilo. O problema que se me formulaba era a técnica a empregar, que difería de xeito radical á empregada nos peiraos e co engadido do perigoso que resultaba para un novato coma min. A falta de experiencia para moverme nun ambiente, que por veces se volvía moi hostil, había que ter uns coñecementos mínimos do comportamento da ondada, mareas, posturas de pesca, etc. De cando en vez chegábanme comentarios de accidentes e sustos que sufrían algúns pescadores pouco avezados, e mesmo de veteranos que, por exceso de confianza, chegaban nalgúns casos a perder a vida ao ser arrastrados polo mar.

     Todo isto facía que eu me fose retraendo e me custase dar o paso de ir pescar á costa, pero a paixón pola pesca arraigara en min de tal xeito, que acabei por ir, ao principio con algúns pescadores veteranos que pescaban a fondo con cebo natural. Estes empregaban canas, nalgúns casos de cinco ou máis metros, armados con grandes e potentes carretes, que enchían con sedelas dun grosor do 50, usando chumbadas de ata 250 gramos para buscar un lance longo e profundo. Esta experiencia non me enganchou. Iso de estar á espera, ás veces horas e horas sen facer outra cousa, que mirar para a cana ou recoller todo o equipo e trasladalo a outra postura co machuque e cansazo que iso supoñía, non se fixera para min. Por aqueles anos empezábase a practicar, xa dunha forma evidente, o "vareo", unha técnica que imitaba os lances de artificiais no rio: “cucharillas” e pequenos peixes de madeira de balsa, que tan bo resultado daban para capturar troitas e salmónidos. Esta forma de pesca si me chamou a atención, espertando en min a curiosidade, pero o curioso foi que a primeira vez que visitei só e por propia iniciativa a rochosa costa de Cabo Estai, utilicei a boia con cebo vivo como técnica de pesca, algo que non vira facer a ninguén antes, pero que seguro que alguén xa o faría.

     Recordo cunha claridade meridiana ese día de novembro. Eran as dez da mañá cando arranquei para Cabo Estai, coa idea de experimentar coa boia. En menos de media hora xa estaba alí, pero aquilo era unha festa, non había pedra sen ocupar; ao ser festivo, todo estaba cheo de canas, todas a fondo. Reculé e retrocedendo sobre os meus pasos, aparquei preto do restaurante Sobreira, baixei por un camiño de terra que ía directo ao mar, quedando á miña dereita unha pequena praia pedregosa. Pero optei por enfilar por un longo e estreito camiño, que circundaba os peches dos terreos que daban ao mar, e baixei por unha pequena costa moi empinada que me conduciu directamente sobre a rochosa costa.

     O mar ruxía e as ondas golpeaban continuamente sobre as rochas. Ao chegar observei á miña dereita, nun saliente de pedra que daba á canle de entrada dunha pequena cala, a un veterano pescador de fondo co seu "canón" de cinco metros. Saudeille e o home explicoume que uns días antes pescara alí mesmo, cunha lura como cebo, un robalo de case cinco quilos, e que estaba a intentar repetir a experiencia. Observoume con curiosidade, pois ao verme a cana de 3.30 que traía na man, díxome que se viña a pescar con ela en aquel lugar e con aquel mar forte non ía conseguir nada. Sorrinme e confeseille que viña coa intención de experimentar cunha boia e que era a primeira vez que o facía naquelas condicións. Vaticinoume un fracaso absoluto. Eu non me desanimei polo comentario, viña a aprender e se o intento non funcionaba non pasaba nada. ¡ Quedaban mais días que morcillas para intentalo!, así que me encamiñei cara á miña esquerda á aventura, pois para min todo era novidade.

      A marea estaba a subir e case era preamar; buscaba algún oco entre pedras onde remansara a auga, para poder experimentar coa boia. Despraceime uns sesenta metros, ata ver unha zona rodeada de pedras, que conformaban unha especie de poza grande, onde o mar entraba por unha ancha canle orientada ao oeste. En fronte de min, unha rocha grande rompía o mar, facendo que este a superase, precipitándose e estendéndose a auga moi osixenada por todo o ámbito. A barreira que formaba a pedra da fronte, amansaba a auga facilitando a acción da boia, manténdose esta no centro da poza, aínda que retrocedía cando o mar rebotaba contra as pedras da beira, e arrimábase cando a onda se precipitaba amainando na poza. Non me custaba demasiado traballo manter a boia nesa zona, movéndose nun vaivén continuo; só tiña que estar atento, a soltar ou recoller sedela cando a ocasión o requiría. Non demasiado calara, uns dous metros, pero suficiente para afondar o pequeno chumbo de bóla, que obrigaba a afundirse ao camarón que utilicei como cebo.

      Xa no primeiro lance, ao pouco tempo de estabilizar a boia, esta comezou a afundirse con rapidez. Ao tirar e facerlle fronte, sentín como tiraba un peixe vigorosamente. Ao recoller e arrimalo aos meus pés, vi como unha preciosa robaliza de algo mais de quilo pendía do anzol. Gratamente sorprendido polo que acababa de suceder, despois de gardala na cesta, volvín prender pola cola outro camarón e lancei ao mesmo sitio que a vez anterior, non moi lonxe a uns tres metros de onde estaba situado, e non tiven que esperar demasiado para ver de novo como a boia desaparecía afundíndose con rapidez. De novo unha robaliza de tamaño similar á anterior asomou ao recoller; e así unha e outra vez sen fallar lance, totalicei sete fermosas pezas, que entre todas sumaron un peso duns sete quilos. Ao oitavo intento xa non sentín nada e aínda que insistín polos arredores, xa non tiven ningunha picada máis. Estaba ata certo punto sorprendido, pois nin nos meus mellores soños esperaba empezar o meu primeiro contacto con ese tipo de pesca de forma tan afortunada. A partir de aí, durante un tempo, continuei pescando con boia, pero xa nunca repetín cousa igual, como moito cando conseguía algo, como máximo eran dous ou tres, e nunca pescado grande.

       Recollín as miñas sete robalizas e emprendín o camiño de volta. O veterano pescador do canón de cinco metros, continuaba no lugar onde o atopara ao chegar. Saudeino de novo explicándolle que os seus augurios fallaran estrepitosamente. O home non daba crédito ao que vía, aínda que, ao final, tivo que recoñecer que, con aquel mar e con aquela "caniña" -como el con sorna definiuna-, empregando a técnica axeitada, podíase gozar dunha boa e afortunada xornada de pesca.







viernes, 15 de mayo de 2015

MORRO PHOTOSHOP


     Termina la campaña electoral y terminan con ella los contratos precarios de más de cien  mil ciudadanos. Los políticos prosistema se disponen a inaugurar miles y miles de obras hechas de prisa y corriendo a unos precios muy competitivos gracias a la sangría salarial. Muchas de ellas con comisiones y mordidas que conllevan ajustes de presupuestos que al final se restan de salarios y calidad. Tangan a los trabajadores y malgastan nuestro dinero que pagamos con impuestos injustos por el destino que le dan y todo supuestamente para ganar el voto de cuatro "papaostias" que no se enteran de la misa la mitad.

     Esto que aparte de corrupción es una burla, y acontece en el momento presente por obra y gracia de políticos muy sonrientes con el morro photoshop.

sábado, 25 de abril de 2015

PERSONAS DE ORDEN Y COMUNISTAS REVOLUCIONARIOS.


     Las personas de orden, tal y como se autodefinen, son proclives a mantener el actual sistema. El mismo sistema que permite el estado de corrupción generalizada, que actualmente y desde hace ya un tiempo nos acompaña. Estas personas se apoyan en el mas vale malo conocido que bueno por conocer y nos advierten todos llenos de razón, que fuera del actual hábitat corrupto, solo hay otro mas corrupto todavía, que los que no tienen una buena vida como la que ellos disponen es por su falta de responsabilidad, y que sólo el odio, la envidia y la venganza les mueve a apoyar a nuevas alternativas políticas, que no garantizan a las personas de orden su actual estatus.

     Los comunistas revolucionarios de nuevo cuño, traerán más pobreza y sufrimiento hasta desgraciar a toda la población. Y eso si que no; la pobreza, la miseria y el sufrimiento son males intrínsecos de la chusma y si la chusma sufre es por su incompetencia e irresponsabilidad. A las personas de orden no nos mueve la envidia, ni el odio ni la venganza, las personas de orden seguimos las directrices de la santa iglesia católica, apostólica y romana, del estado de derecho y confiamos en el ejército, el rey y la constitución que garantizan nuestros derechos y libertades, y no podemos permitir que lo que tanto nos ha costado conseguir lo vayan, estos comunistas revolucionarios de Podemos, a destruir.

      El párrafo anterior, recoge el pensamiento de la gente que cree estar en posesión de la verdad, de su verdad con la que tanto sufrimiento hacen pasar a los demás, por suerte cada vez son menos los que utilizan la táctica del miedo, pues con el miedo nos quieren maniatar, tal y como Doña Virginia R. Mateos intentó en cartas al director en el Faro de Vigo del dia 23 de abril del 2015.

jueves, 16 de abril de 2015

MERCENARIOS, SICARIOS Y ENGAÑADOS


      Si tú me has engañado, no una sinó varias veces, y me dices que te vote, no te votaré, si me hablas mal de aquel al que empiezo a conocer, me reafirmo en mi convicción. Si alguna duda tenía, ya se disipó, de ti no puedo esperar nada que me pueda ayudar. Sí, me reafirmo en la convicción de que ni socioslistos e impopulares mi voto tendrán; Roma no paga a traidores y menos a ladrones, la banca, eléctricas y petroleras os pagan por traicionar a los que vosotros, en privado por cobardía, denominais como chusma. Vosotros los de la casta, la élite, creasteis esta crisis para con toda urgencia, desmantelar el sector público, bajar los sueldos y entregar el patrimonio del Estado a los especuladores, vosotros sois los traidores.

      Manejáis los resortes del poder para volvernos a joder, a muchos incautos e ignorantes todavía engañaréis, pero no a los suficientes para mantener los privilegios que os da el poder. Si, el populismo de Podemos es el que queremos, pues el vuestro aborrecemos: ni Ratos, ni Bárcenas, ni falsas Esperanzas, ni Felipes traidores, ni socialistas cuentistas, irresponsables y mercenarios de nuestros sicarios. Lo que queremos es decencia, competencia y honradez. ¿Lo entendéis?


MERCENARIO.- Contratado para hacer el trabajo sucio del que ostenta el poder absoluto. Que lo hace solo por dinero.
SICARIO.- El que tiene el poder de disponer de la vida de los demás a su entero capricho. Asesino asalariado.
ENGAÑADO.- Todo ciudadano de buena voluntad.






viernes, 10 de abril de 2015

Relatos dun pescador afortunado: O FALSO ROBALO

                                                                  O FALSO ROBALO
                                                                              1987


     Naquel verán eu xa estaba posuído por unha especie de encantamento do que non me podía desconectar. A pesca para min era xa coma unha droga que comezaba a alimentar unha paixón que empezaba a obsesionarme, menos mal que eu nunca me deixei cegar por iso, pois tiña claro que na vida de toda persoa hai sempre que priorizar e que todo aquilo estaba moi ben, pero na súa xusta medida estaba mellor. Como non podía dispoñer do tempo ao meu antollo, aproveitaba momentos soltos movéndome a deshora, e case sempre empregaba máis tempo en desprazarme e regresar, que o tempo efectivo de pesca. Aínda non entendía nin o cando nin o como, nin falta que me facía, o que ía coñecendo e descubrindo o facía tan pouco a pouco que nunca me saturaba, nin coa súa práctica nin cos lugares que visitaba, todos eles enclaves dunha extraordinaria beleza. Recordo que nun principio, pescar o que se di pescar pouco pescaba, pero gozar gozaba moitísimo, por veces quedaba extasiado co que vía, descubrín lugares de soño, pequenos recunchos escondidos que practicamente pasaban desapercibidos para a gran maioría, e que ademais dependendo do día e da hora da visita todo resultaba diferente, como se viaxases a outro lugar, e é que ademais dunha forma constante e progresiva todo se ía transformando e cambiando, co tempo xusto para percibilo e asimilalo, grazas a esa sensibilidade especial que case todos nós temos pero que moi poucos nos paramos a coñecer, eu aprendín a integrarme e a sentirme parte daquel soño para os sentidos.

     Recordo que unha mañá de sábado naquel verán, cando procedente de Vigo dirixíame a Cabo Home, ao pasar por Donón e ver o mar, algo inefable me fixo sentir a necesidade de ir pescar. A pesar do moi pouco tempo dispoñible, sentía que algo inexplicable me empurraba a ir, parei na vila, e na tenda comprei unhas luras conxeladas para utilizar como cebo. Ao chegar ao punto onde estabamos acampados, baleirei o coche todo o aprisa posible e saín disparado a pescar, coa advertencia de que dispoñía de menos dunha hora pois xa case era a hora de comer, a pesar de todo algo me empurraba a intentalo. Camiñei vinte minutos ata chegar ao punto de pesca, necesitaba doutros vinte para volver e polo tanto dispoñía de menos de vinte para pescar. Non parecía razoable seguir aquel impulso, pero a pesca é así, cando un ten convencemento e fe case sempre atopa o que busca.

     Despois de cruzar a toda présa por aquel monte baixo cheo de toxos e pequenos arbustos retorcidos e aplanados por efecto do forte vento que alí reinaba nos duros meses do inverno, cheguei ao acantilado, rodeándoo baixei ata unha plataforma que me ofrecía certa comodidade e seguridade. O mar de fondo traballaba constante e con plena harmonía, un manto de auga branca e moi osixenada estendíase aos meus pés, o sol case no cénit quentaba pero non abrasaba, era un pracer para os sentidos estar alí, aínda que de cando en vez o mar me advertía da súa perigosidade salpicándome. Montei a potente cana de cinco metros e encarnei o anzol cunha pequena pero enteira lura, disimulándoo entre os seus tentáculos dispúxenme a facer un longo e potente lance, conseguindo colocar o meu aparello na zona apuntada. Incrustei o mango daquel "canón" nunha greta e apoiándoo sobre unha pedra parapeteime esperando a tan ansiada picada. Foron pasando os minutos e a miña amiga a lura seguía alí enteira, a ninguén parecía interesarlle, eu tiña o convencemento de que alí tiña que haber algunha robaliza pois as condicións eran óptimas, pero o tempo pasaba inexorable e tiña que regresar ao cámping. Non quedaba outra que recoller, e fíxeno, pero remoloneando arrastrei o chumbo lentamente polo fondo areento, e cando daba por frustrado o meu intento, de súpeto unha bestial picada case me arranca a cana dos brazos, era a primeira vez na miña vida de pescador que un peixe daquela entidade picaba no meu anzol, a miña falta de pericia fíxome suar, pero como estaba ben armado conseguín controlar a situación e facerme con el.

     Estaba nunha nube, a miña satisfacción era enorme, daquela para min era algo extraordinariamente gratificante cumprir un soño como aquel, estaba convencido de que aquel peixe era o meu primeiro robalo, pero aínda que a miña alegría era inmensa máis tarde sufriría un pequeno desengano. Recollín o meu robalo e coa cana ao ombro voei ata o cámping, onde levantou a natural expectación sobre todo entre os máis novos, fotografáronme xunto ao meu amigo Benito para inmortalizar o momento, pero cando o pesamos pouco máis de tres quilos alcanzou. Un sentimento contraditorio quitoume parte da euforia que traía, pois daquela había unha norma non escrita entre os pescadores que se unha robaliza non superaba os catro quilos non era robalo, e parte do meu soño  esfumouse naquel instante e aínda tiven que esperar varios anos ata romper aquela barreira. O curioso foi que unha vez que a rompín os robalos empezaron a chegar un detrás doutro converténdome nun pescador afortunado.

sábado, 4 de abril de 2015

CORRUPCION Y CULPA


     La corrupción es intrínseca a todos y cada uno de nosotros, y como no somos de fiar necesitamos de leyes que nos obliguen a respetar una escala de valores única y universal. Aquellos que ejercen el poder se pueden perder por la sensación de fuerza que este les da, y hace que el que no tenga muy clara su escala de valores se corrompa.

     Legalidad y honradez es lo mínimo que tenemos que exigir, a los incompetentes, inútiles e irresponsables pero no ignorantes de nuestros políticos gobernantes. Sabemos lo difícil que es mantenerse leal a nuestros principios y mas cuando somos buscones por naturaleza. Pocos hombres hay con lealtad inviolable e incorruptible, por eso la alerta y el control debe ser sostenida y continua en el tiempo. Todos somos honrados, todos somos legales hasta que la oportunidad se pone a tiro, sospechosos somos todos, culpables la mayoría.

miércoles, 25 de marzo de 2015

SERVILISMO SINDICAL


     El juego de las prebendas tiene consecuencias y todo faborecido lleva el estigma de un perjudicado, al final todo se acaba sabiendo aunque haya prescrito el delito pero no sus consecuencias. La corrupción no solo es cosa de los poderosos, las corruptelas llevadas a cabo en las empresas del sector público: por  trabajadores mandileros, gestores polítizados y sindicalistas arribistas son un cancer que corroe la igualdad, el mérito y la capacidad, fomentando la incompetencia, desidia e inutilidad.

     Desde que el sindicalismo entró este juego, las diferentes organizaciones sindicales se afanan mediante una absurda rivalidad, en arrogarse el mérito por enchufar a los suyos (hijos, primos, amigos y demás familia) y todo esto con la proporcionalidad previamente negociada en base a su representación y respetando la cuota del gestor de turno. Esto llena de satisfacción a los directivos que después de cumplir con sus compromisos dejan en manos del sindicalismo para mandileros el resto del reparto. Divide y vencerás al colectivo este es el motivo por que de las facciones debilitadas solo sacan ganancias los arribistas, serviles y oportunistas.

sábado, 21 de marzo de 2015

HORDA CAPITALISTA


     Por circunstancias ajenas a la acción de gobierno del Partido Popular, el Estado se ha visto favorecido con unos ingresos extras. La bajada de la ya famosa prima de riesgo ha supuesto un ahorro en las cuentas públicas de cerca de 10.000 millones de euros, que junto a los miles de millones que nos ahorramos por la bajada del petróleo suman un remanente de dinero con el cual el gobierno no contaba.

       España en este momento es una nación donde el hambre y el frio campan a sus anchas entre un  muy numeroso grupo de ciudadanos. Donde la enfermedad remediable, por causas económicas mata y donde el sufrimiento empieza ya a ser insoportable. El gobierno que tiene medios y puede no interviene pues a su doctrina liberal no le conviene, ya que el negocio es el fin primordial del liberalismo, al cual representa esta horda capitalista compuesta de personajes sin escrúpulos que nos malgobiernan, haciendo cual palanganeros, el trabajo sucio de rentistas y banqueros usureros.

viernes, 13 de marzo de 2015

EL SUPOSITORIO


     Suponiendo, que ya es mucho suponer, que la casta política que hasta ahora nos gobernó nos va a sacar del atolladero en el cual nos metió. Lo cierto y lo palpable es lo acontecido y lo que acontece, lo que está por acontecer está por ver y no deja de ser una suposición.

     A medida que se acercan las elecciones comienzan las voces: crearemos, haremos, fabricaremos, cumpliremos...Populismo a raudales nos traen de nuevo socioslistos e impopulares. Ahora que hemos tocado fondo sacan provecho como siempre los de siempre. La explotación de los trabajadores, que ya era de escándalo, ahora ya es maltrato y falta de respeto, la necesidad obliga a aceptar, y de que manera la penetración trasera y, a traición cual supositorio... la suposición.

jueves, 5 de marzo de 2015

MOVIMIENTO TRANSVERSAL


     Personalmente suelo prestar atención a los comentarios que sobre política hace la gente en general, y cada vez escucho más comentarios diciendo que hay que votar a Podemos. Lo más sorprendente es que un número cada vez mayor de gente, que presumió en su tiempo de votar a la derecha, ahora da a entender que esta vez van a votar a Podemos, ya no digo nada de aquellos que fueron en su día votantes socialistas, la mayoría de estos se manifiestan, ya sin cortapisas a favor de la opción política que representa Podemos, lo cual no es tan sorprendente como la intención de los de la ideología conservadora.

     Yo que me muevo en un escenario normal, de gentes con un comportamiento dentro de unos parámetros extrapolables a la inmensa mayoría de la población, no salgo de mi asombro al escuchar mayoritariamente la opinión de votar a Podemos. Gentes, la mayoría trabajadores, no en el paro (eso si sería más comprensible) e incluso pequeños y medianos empresarios, defienden con vehemencia su intención de votar a Podemos, pero lo que más me ha sorprendido es la opinión de aquellos que desde siempre se distinguieron por su defensa de las opciones conservadoras que representa la derecha.

      Al final van a tener razón los ideólogos de Podemos, que dicen que el suyo es un movimiento transversal, que recoge votos de todas las capas de la población y de todas las ideologías.

domingo, 1 de marzo de 2015

EL FUTURO DE LA HUMANIDAD


     En un futuro no muy lejano, cuando el sentido común y la lógica se impongan, por fin nos libraremos del yugo que supone el mantenimiento del sistema energético actual, en este momento ya hay alternativas mas económicas y respetuosas con el medio ambiente que el obsoleto, dañino y costoso sistema. La presión de las compañías energéticas es bestial, pues no están dispuestas a soltar por las buenas la tremenda ubre de la que maman de forma insaciable un pequeño ejército de miserables, amparados para nuestra desgracia, por nuestros gobernantes.

     Sin el lastre de una electricidad y unas gasolinas que como caballos de Troya nos esquilman, la energía del sol y del viento mas pronto que tarde ayudará al desarroyo armónico de la sociedad, y no es una quimera, es el futuro de la humanidad.

jueves, 26 de febrero de 2015

Relatos dun pescador afortunado: O DETONANTE

                                                       O DETONANTE
                                                           Outubro 1986
   
 
      O mellor daquela noite foi o detonante de algo que me cativou e fixo posible un cambio radical no ocio e no emprego do meu tempo libre.  A partir de aí, empecei unha especie de aventura que me deu moitos días nos que me considerei un home afortunado por gozar e vivir momentos de privilexio, sensacións que co paso do tempo minguan en cantidade pero aumentan en intensidade. Avanzaba eu pola trintena, as miñas obrigas e responsabilidades condicionaban as miñas afeccións, a casualidade quixo que á pesca me enganchase. O detonante sucedeu a noite que sentín a maxia que revolucionou para sempre o pracer dos meus sentidos. Aquela noite máxica en min exerceu unha especie de enmeigo que me acompañaría para sempre. A partir de aí as experiencias arremuiñáronse na miña mente, pero grazas a un caderno onde as teño anotadas unha a unha, fíxenme cun compendio de datos que me permitiron ordenalas coas súas datas auténticas. Os feitos narrados son reais e en nada esaxerados, as miñas emocións e sentimentos transmítoos reflectíndoos coa efusividad que o meu carácter me dá.

      Retomando o principio daquela noite de outubro de 1986, era unha noite de sábado para domingo e esta facíase moi longa, pero aquela vez ía abastecido cunha cana de pescar que lle regalara ao meu fillo Germán e que el apenas utilizaba. Pedín consello ao meu compañeiro Hernández, nisto da pesca era, e segue sendo, un fenómeno ao que "había e hai que deixarlle comer nun prato á parte". Asesoroume, tomei nota fidedigna e detallada, abastecéndome do material axeitado para a experiencia. Recordo que esperei ata a unha da madrugada, hora en que aparquei o meu vello coche, un Renault 12 familiar, xunto á coroación do peirao nº 4 do Areal, armei a cana coa sedela, anzol e chumbada recomendados, e de cebo empreguei uns camaróns que tiña nun viveiro colgado dunha das defensas. Deixaba chegar o chumbo ao fondo e recollía dúas voltas de carrete, buscando no fondo as miñas posibles presas, pero non sucedeu nada, recollín dúas voltas máis, xa a uns tres metros do fondo e tampouco sucedeu nada, despois dun tempo de espera e non suceder nada, volvín recoller dúas voltas máis e como tampouco sucedía nada, desanimeime e optei por prender o mango da cana debaixo dunha das rodas do coche; sentei e púxenme a ler. Cando máis distraído estaba e daba por frustrada a miña experiencia, unha picada que dobraba con brío a punteira da cana púxome en tensión, agarrei a cana, e como tiraba a condenada, estiven un anaco a gozar -pois a sensación era agradable para min, imaxínome que non para o animal. Empecei a recoller non demasiado aprisa, ata que apareceu a flote unha fermosa robaliza izándoa ata a miña posición, onde nervioso solteina do anzol, depositándoa na bandexa do maleteiro, volvín prender outro camarón e deseguido lancei, deixando baixar o chumbo ata o fondo, recollendo a continuación seis voltas de carrete, para situarme á altura de onde sentira a picada, non me desprendín da cana e non tiven que esperar moito para sentir unha sutil picada, entón baixei a punteira da cana e esperei a sentir a estirada da sedela para cravar o anzol.

       Estiven así unha e outra vez, ata repetir a operación 23 veces. Cando me din conta eran xa as 5.30 da madrugada, vivía un sono que morría, pois xa facía un anaco que a voráxine rematara. Esta experiencia supuxo para min o enganche a unha afección que se estendería ao longo dos seguintes 20 anos, con tal dedicación e actividade que isto deu lugar á vivencia de centos de momentos que eu teño por estelares, ou sexa únicos e irrepetibles.













viernes, 20 de febrero de 2015

CORRUPCIÓN Y DESPROPORCIÓN


     Es injusto por desproporcionado asignar vicios corruptos a Podemos, que si los tiene son infinitamente menores que las conductas desarrolladas en los partidos que se han repartido el poder en las últimas legislaturas. Ellos que han practicado y ayudado a ocultar la corrupción como delincuentes acreditados, imputados e incompetentes ya señalados se permiten atacar a sus adversarios políticos por unos ingresos perfectamente legalizados, ven la paja en ojo ajeno mientras en el suyo propio la corrupción generalizada la dan por amortizada. 
      
       Sacan a vocear a sus palmeros mediáticos para una vez más sacar de contexto la realidad. La banca "oficial" abre el grifo para "subvencionar" la campaña electoral de los prosistema como agradecimiento a las ayudas a fondo perdido a cuenta de un capital expoliado a los trabajadores. Enchufes y malversación de fondos públicos es el alimento por el que jura fidelidad una militancia buscona e interesada, podrida de corrupción gracias a la cual viven por encima de nuestras posibilidades. Y como el ladrón que piensa que los demás son de su condición, calumnian con la esperanza de hundir en su lodazal a los que van a regenerar la mas digna de las ocupaciones, como es servir a los ciudadanos trabajadores y no a los especuladores.

jueves, 12 de febrero de 2015

PETRÓLEO Y VENDEPATRIAS


     Desde diciembre del 2013 hasta diciembre del 2014 fue bajando el precio del barril de petróleo, llegando a acumular una bajada del 50,7%, en ese mismo plazo de tiempo las gasolinas de venta al público, acumularon una bajada del 14,42%. Por el camino alguien se quedó hasta con un 26,3% en su pico máximo. Que esto ocurra en un país como España, con sobre el papel, una democracia consolidada, con unos representantes que están obligados por ley a defender el interés general, es de juzgado de guardia.

     Aquí hay algo que no cuadra y lo más doloroso del asunto es el silencio y el conformismo de nuestros representantes políticos y demás poderes del Estado, que parecen estar confabulados con los sinvergüenzas que presiden unas empresas mafiosas que en vez de competir entre ellas se ponen de acuerdo junto nuestros gobernantes traidores para así mejor expoliar nuestros ya menguantes ingresos, unos por acción y otros por omisión dan amparo a este expolio con sus políticas permisivas, mientras nos engañan diciendo que trabajan incansablemente por nuestro bienestar cuando en realidad están preparando su retiro dorado en los consejos de administración de las petroleras, donde estos vendepatrias se llevan crudo un salario que ellos dicen legal, pero que es producto de un comportamiento desleal, corrupto e inmoral.


jueves, 5 de febrero de 2015

DE LO QUE SE TRATA ES DEL TRATO DEL RETRATADO


         No se trata de una guerra económica entre un conjunto de países buenos y un conjunto de países malos. Se trata de un conjunto de gentes de una escala social alta contra un conjunto de gentes de una escala social media y baja. Se trata del comportamiento de unos representantes políticos, la mayoría provinientes de la clase social alta, que nos han gobernado hasta ahora y que no han sido, ni honrados ni diligentes, a la hora de llevar a la práctica las promesas electorales y los mandatos constitucionales. Han abusado de la confianza en ellos depositada cometiendo toda clase de tropelías para favorecerse y favorecer los intereses de los poderosos; a esa casta de banqueros, grandes inversores especuladores, lobbies de grandes empresarios a los que han favorecido para que funcionen con una masa obrera precarizada y tambien con ayudas y subenciones desangrando las arcas públicas de nuestras instituciones.

      Los poderosos y adláteres que les acompañan se sorprenden de que los de la clase social baja se revelen, que los que ellos creían unos infelices no acaten sus directrices. Que los que ellos quieren esclavos e ignorantes resulta que ya no están por la labor de aceptar como irremediable la miseria en la que sus políticas los han sumido, ellos que han logrado, con sus escandalosos comportamientos, la reacción del pueblo trabajador se ven ahora desbordados y ya no saben como hacer para parar lo que ya es imparable. El sistema se les va al garete por abuso de poder, por reirse de las buenas gentes de un país al que creían domesticado, la indignidad con la que nos han tratado los ha retratado.
      

viernes, 23 de enero de 2015

CORRUPTOS Y EQUINOS


     Cuando a una entidad política como el Partido Popular, que presume de ser un paradigma de honradez, le descubren alguna trapacería de las muchas que acostumbra hacer, nunca asume responsabilidad, siempre echa balones fuera.

     Los corruptos del mencionado partido lo son a título particular, incluso en el caso de Bárcenas por ahí nos la quieren colar. El partido, como tal, no tiene nada que ver, este sr. pasó por allí durante 30 años por que sí.

     Pero de verdad se creen que con esa burda mentira van a convencer a alguien fuera de la secta a la cual representan, a esos sectarios que tragan con todo como unos vulgares equinos, a los que fustigan cual manada, hasta conducirlos a un redil donde tragan y digieren las nuevas consignas, que como fidedignos zombis sin intelecto esparcirán sus predicamentos engañabobos a los cuatro vientos. 

viernes, 16 de enero de 2015

Relatos dun pescador afortunado: A PESCA

                                                                    A PESCA


      A pesca, como práctica humana para conseguir proteínas para a súa alimentación, remóntase aos albores dos tempos. Os nosos antecesores, os cromañóns, e os nosos primos, os neandertales, deixáronnos vestixios que corroboran a importancia que a pesca e o marisqueo tiñan na súa alimentación.

      A eles, ao igual que a nós,  gustáballes pescar e, igual que algúns de nós,  practicábana, aínda que eles máis que por pracer era por necesidade. En aqueles tempos as robalizas, igual que todo o peixe en xeral, abundaban, o que fallaba era a tecnoloxía pero non o enxeño. A capacidade do intelecto daqueles homes para pensar e desenvolver ideas era a mesma que a nosa na actualidade, o paso das xeracións levou a acumular experiencias e coñecementos ata as xeracións actuais. Nós recollemos e desenvolvemos o que eles sementaron e sobrevivimos pola transmisión social da grande información acumulada. Só hai que poñerse na pel dos nosos antepasados para imaxinar como se amañában para capturar peixes para a súa, seguramente, pouco abundante e nada periódica alimentación. Xogaban coa vantaxe da abundancia do peixe, pero este era escorregadizo e pouco visible, así que agudizando o enxeño construían trampas aproveitando as subidas e baixadas das mareas e as revoltas naturais que, ao quedaren en seco, servían de eventuais pesqueiras que eles afondaban e ampliaban movendo pedras de certo tamaño, conseguindo que algúns peixes quedasen illados no seu interior. De cando en vez tiñan que reconstruilas porque a forza do mar  tiráballes as pedras que conformaban as pesqueiras. Nos esteiros dos ríos, como o Lagares ou o Miñor, colocaban aparellos trenzados coma se fose unha rede feitos con ramas, varas, vimbios, etc., para, aproveitando a baixada da marea, atrapar aos peixes que enmallaban nas súas trampas: muxos (lisas) sobre todo, e porque non, algunha robaliza.

     Por sorte, iso xa pasou e grazas aos medios dos que dispoñemos actualmente capturar un peixe para os pescadores deportivos é máis unha diversión que un traballo. Pero na nosa contra vai a presión que actualmente desenvolvemos sobre o medio e a natureza. O impacto está a ser tan grande que o que necesitou miles e miles de anos para ser unha fonte de recursos ao servizo da humanidade,  esgótase nuns decenios e xa só nos queda a algúns o consolo dos recordos; "calquera tempo pasado foi mellor", isto que parece un perogrullada non o é. O paso do tempo alambica as oportunidades de tal forma que só os máis pacientes poden revivir a contagotas aquelas experiencias tan gratificantes, pero para algúns románticos coma min segue pagando a pena. Estou a falar da pesca deportiva, pero o mesmo razoamento vale para a pesca extractiva en xeral.

     A partir desta reconsideración a cana combineina coa pluma (gózase dúas veces).

      Os que levamos máis dunha década visitando asiduamente o mar para practicar "spinning", sabemos que nunca hai dous días iguais e que as circunstancias cambian mesmo dun momento para outro. Os condicionantes son tantos e tan variados que cada día é unha aventura, a inseguridade do resultado final é unha caixa de sorpresas, a maioría dos días non son produtivos en capturas, pero algún destes se non vas obsesionado con pescar como sexa, producen tal ensimesmamento e integración coa práctica e coñecemento do lugar visitado, que ao final dás todo por bo e arraiga en ti a necesidade de volver unha e outra vez ata entender o cándo e cómo neste tipo de pesca. Cando consegues comprender ese cándo e ese cómo, as frustracións diminúen en consonancia coas satisfaccións, isto non quere dicir que vaias pescar sempre, pero si que vas gañar en confianza e, chegado a este punto, o premio non tarda en aparecer. Unha pescata sempre fai esquecer cen fracasos, o importante é aproveitar a oportunidade cando se presenta e non nos sorprenda mal armados. Da gloria ao fracaso non hai máis que un exceso de confianza, todos os nosos esforzos (nunca mellor dito) dependen dun fío. Tampouco hai que desesperar se algunha vez perdemos; se facemos as cousas ben, o balance sempre será positivo.

        Agora mesmo gozo con cada peixe que capturo infinitamente máis que antes, pois só pesco escollendo presas de certo tamaño; os espécimes inmaturos xa non causan en min ningunha emoción, e si a satisfacción de devolvelos á vida; xa cumprín con creces a miña cota, e aínda que a presión que eu exercín foi mínima proporcionalmente sobre o mar, eu tamén me sinto responsable en todas e cada unha das súas vertentes. Isto non quere dicir que renegue das miñas experiencias como pescador, pois nos momentos que exercín sen auto limitarme, non fun consciente do futuro de miseria que ás xeracións vindeiras lles deparará noso maltratado amigo, o mar.

viernes, 9 de enero de 2015

LA PELICULA


    Dicen, que muchos de los que aun tienen algo que perder, de aquí a que se celebren elecciones generales, por miedo cambiarán su intención de votar a Podemos. El relato que nos espera es parcial e interesado, nos contarán los proactualsistema una película llena de horror. Para acojonar al personal nos relatarán, siempre en términos exagerados, como los que tienen el dinero lo retirarán de la circulación llevándoselo a paraísos fiscales, o lo invertirán en otros paises, donde el esclavismo obrero y sin derechos les viene al pelo, colapsando la economía y sumiéndonos en la pobreza más extrema.

     Esta película es tan conocida, como que está de plena actualidad, justo en este momento se está rodando en muchas casas, empresas y ciudades de nuestro país. El guión y la dirección de tan desgraciada película es mérito de los mal llamados socialistas (el guión), y los populares populistas (la dirección). Son tan peliculeros que confunden la ficción con la realidad, una mentira a fuerza de repetirla piensan que es verdad, pero esta vez me da que no va ha colar. A los que  no tienen ya nada que perder, salvo la dignidad, no los van a asustar. Millones de indignados les vamos a dar una lección (valga la redundancia) de dignidad.

viernes, 2 de enero de 2015

BUENOS PROPÓSITOS


     Cuando llega el fin de año, todo el mundo está lleno de buenos propósitos: dejar de fumar, adelgazar unos cuantos kilos, plantar un arbol, escribir un libro, tener un hijo y... no votar a los partidos pro-sistema. 

       Pero al final muy pocos consiguen llevar a cabo tan loables intenciones. Al final del año que ahora empieza, haremos balance y veremos que del dicho al hecho va un largo trecho, todo aquello que es bueno para nuestra salud física, moral, intelectual y monetaria, por dejadez, vagancia, ignorancia o estupidez lo dejaremos correr, se escurrirá la oportunidad entre nuestros dedos otra vez y de nuevo se repetirá una historia que ya reza en nuestra memoria.